«مرگ چنین خواجه نه کاریست خرد»

بیضایی در صدساله اخیر تاریخ ایران از نظر وسعت و عمق آفرینش هنرهایی که بدان‌ها آراسته بود، از شعر و تئاتر و سینما و … کم مانند و بلکه بی‌مانند است.

شاید آنچه ممکن است در دم آخر عمر ۸۷ ساله بیضایی  موجب رنج او شده باشد، نه اخراجش از دانشگاه و نه  جلوگیری از انتشار آثارش بوده باشد، بلکه دوری‌اش از سرزمینی بوده که دوست‌دار مردمان و فرهنگش بود و  ریشه در خاک آن داشت.

ناتل خانلری در ستایش صادق هدایت نوشت: «مردی که در قلمرو عشق ایران قلم زد».

بی‌راه نیست اگر درباره بیضایی بگوییم که: «بیضایی مردی بود که در قلمرو عشق ایران زیست و در زادروز خود ولی دور از زاد بوم مادری، در قلمرو عشق ایران مرد و جاودانه گردید.

ظاهرا بیضایی در غربت، در کسوت استاد دانشگاه  استانفورد به دوستانش گفته بود که: همینجا می‌میریم و تهران را نمی‌بینیم.

مرگ بهرام بیضایی، خالق تاریخ نمایش در ایران و باشو غریبه کوچک و مرگ یزدگرد را به همه باشندگان حوزه  فرهنگ و تمدن ایرانی به ویژه اهالی هنر صمیمانه تسلیت می‌گویم.

بدرود بیضایی، بدرود.