درد دندان و جیب خالی
- شناسه خبر: 2882
- تاریخ و زمان ارسال: 25 مهر 1401 ساعت 08:00
- بازدید :
همین یک سال پیش بود که برای جرمگیری و پر کردن یک دندان به دندان پزشکی رفته بودم. دراز کشیده بودم روی صندلی مخصوص و نور زیادی که باعث شده بود چشمانم را ببندم، داخل دهانم را روشن کرده بود. دکتر داشت دندان مورد نظر را میتراشید تا پرش کند، که منشی وارد اتاق شد. طوری که من نشنوم به دکتر گفت: آقای دکتر آقای فلانی میگویند کمی به ما تخفیف بدهید و آرامتر چیزی در گوش دکتر زمزمه کرد. دکتر که مردی پا به سن گذاشته بود بلافاصله به منشی گفت: بله حتما. منشی پرسید چقدر تخفیف بدهم؟ دکتر گفت: 200 هزار تومان کم کنید. منشی رفت و من پیش خودم فکر کردم 200 هزار تومان در برابر هزینه میلیونی دندانپزشکی چیز خاصی نیست که منشی دوباره برگشت. آقای دکتر میگویند اگر میشود در چند قسط پرداخت کنم. دکتر کمی فکر کرد و بعد با اکراه گفت باشه؛ اما چک بگیرید از ایشان. منشی رفت و در را بست و من همانطور چشمانم زیر نور شدید مقابل صورتم بسته ماند.
¢
اخیرا نایب رئیس انجمن پریودونتولوژی ایران در مصاحبه با ایسنا با بیان اینکه، متاسفانه هزینه درمانهای دندانپزشکی در کشور با درآمد مردم انطباق ندارد، گفته است: بر همین اساس هم امروزه درمانهای دندانپزشکی شاید اولویت اصلی هزینههای مردم نباشد.
دکتر حسن سمیاری در این باره گفت: اگر چه دردهای شدید دندانی که یک فوریت محسوب میشود نیازمند مداخلات درمانی سریع و پرهزینه است، ولی مردم برای درمان مشکلات دندانی خود اولویت قائل نمیشوند و شاید در اغلب موارد نسبت به درمان بیتفاوتی میکنند.
رئیس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی ایران با بیان اینکه حتی تعرفههای دندانپزشکی مراکز دولتی افزایش یافته و در مواردی مانند جرمگیری که نقش پیشگیری در برخی بیماریهای لثه و پوسیدگیها دارد، بیشتر شده است، افزود: همین مبالغ که بخش قابل توجهی از درآمد خانواده است، باعث اجتناب مردم از جرمگیریهای ضروری دندان در صورت لزوم خواهد شد.
سمیاری گفت: باید درمانهای ترمیمی و پر کردن پوسیدگیها اولویت بیشتری نسبت به عصبکشی داشته باشد، به گونهای که مردم بتوانند در اولین فرصت به رفع آن بپردازند و نگذارند که کار دندان به درمانهای پیچیده و گرانتر از جمله عصبکشی و ایمپلنت برسد.
او همینطور افزود: اگرچه هزینه زندگی در همه ابعاد بالا رفته است و با درآمدها تطابق ندارد، ولی خوشبختانه هزینههای درمان مطابق تورم و گرانیها افزایش نیافته است، چون در غیر این صورت هزینههای دندانپزشکی برای مردم سرسام آور و غیر قابل تصور بود.
¢
فرشته میگوید: «هزینههای دندانپزشکی سرسامآور است و انصاف دکترها هم از طرفی کم است. من یک بار موقعی که دکتر داشت دندانهایم را درست میکرد گفتم یک دندان دیگرم هم مشکل دارد. نشانش دادم که فقط یک لکه کوچک افتاده رویش. و برای دو سه ثانیهای که لکه را برداشت 400 هزار تومان گرفت.» ادامه میدهد: «تازه این مبلغ برای چند سال پیش بود. اصلا باورم نمیشد. اگر الان بود حتما رقم چند برابر میشد. دوست داشتم این پول را ندهم؛ اما مگر میشود؟»
¢
امیر میگوید: «من همیشه در انتخاب دکتر سختگیر بودم. پیش بهترینها میرفتم. چون چند باری که پیش دکترهای معمولی رفتم، چوبش را خورده بودم. یک بار گذری پیش یکی از دکترها رفتم. با رقم معقولی کارم را راه انداخت و گفت دیگر مشکلی در دندان ندارم. اما بعد از چند وقت که موقع غدا خوردن گوشه یکی از دندانهایم شکست مجبور شدم باز پیش دکتر دندانپزشک بروم. این بار اما پیش یکی از دکترهایی رفتم که رقم بالاتری میگرفت و در کارش خیلی حرفهای بود. تقریبا میتوانم بگویم تمام دندانهایی را که دکتر قبلی درست کرده بود مجبور شد دوباره درست کند. همه پولی که به او داده بودم حرام شد و مجبور شدم با قیمت بالاتر دوباره برایشان هزینه کنم. به خاطر همین دندانپزشکی رفتن به نظرم خیلی وسواس میخواهد و باید حسابی دقت کرد چون آنقدر پولدار نیستیم که جای ارزان برویم.»
¢
مریم 28 ساله و کارمند یک شرکت خصوصی است. او برای ولایت از هزینههای دندانپزشکی میگوید: «سه تا دندان پر کردم که یکی شد 600 تومن و دوتا هم که به عصب رسیده بود، هرکدام 1 میلیون و خردهای شد. برای همین سه دندان آنقدر وقت دکتر را عقب و جلو کردم تا حقوقم را بدهند و بتوانم هزینه دندانپزشکی را بپردازم. سه میلیون تومان از حقوقم کم شد که مجبور شدم تا آخر ماه از پدرم قرض کنم.» مریم توضیح میدهد: «هزینه مهدکودک پسرم و خرید لوازم التحریر برای مدرسه دخترم آنقدر بالا شد که من و شوهرم تصمیم گرفتیم دیگر برای اول سال هزینههایی مثل دندانپزشکی نداشته باشیم. هرچقدر هم اذیت کرد صبر کنیم تا دو ماه بعدش برویم. ما هر دو کارمندیم و حتی حقوق من زیر قانون کار است ولی مجبورم که بروم چون اگر یک ماه کار نکنم کرایه خانه و اقساطمان عقب میافتد. پدر و مادرم هم با یک حقوق بازنشستگی پدرم سر میکنند و نمیشود خیلی روی کمکشان حساب کرد. تازه خودمان خجالت هم میکشیم. از هزینه و خواست بچهها هم نمیشود کم کرد. بلاخره بچه وقتی بستنی بخواهد نمیشود گفت ندارم! بچه، ندارم را متوجه نمیشود. خودمان هم دوست نداریم بچههایمان با حسرت بزرگ شوند. از گلوی خودمان میبریم و میگذاریم دهان بچهها. دیگر پول زیادی برای کارهایی مثل دندانپزشکی نمیماند. همان یک بار هم که رفتم کلی نقره داغ شدم.»
¢
هزینههای دندانپزشکی برای بیشتر ما آنقدر زیاد است که ترجیح میدهیم دندان خراب را در دهان پنهان کنیم و دردش را تحمل کنیم اما پیش دندانپزشک نرویم. به نظر میرسد تخصیص بخش بیشتری از بیمه برای این ضرورت بتواند کمک قابل توجهی برای اغلب افراد باشد.
اما نگذریم از کسانی که راضی هستند چند النگوی طلا در دست داشته باشند، یا ساعت و کتانی گران بپوشند؛ اما دندان خرابشان را درست نکنند و جای خالیاش موقع لبخند زدن در دهان خودنمایی کند!