دیروز تولد جهان پهلوان تختی بود، کسی که نامش با ایران عجین شده و از شرق و غرب این دنیای بزرگ به احترامش کلاه از سر برمی‌دارند.
رجب‌خان وقتی نام غلامرضا را برایش انتخاب کرد نمی‌دانست که می‌خواهد پهلوانی بزرگ و اسطوره‌ای تاریخی را تربیت کند، اما وی مرام پدربزرگش حاج قلی خان را که از یخچال‌دار‌های بزرگ تهران بود به ارث برد و کارش دستگیری از فقرا بود. دیروز تولد بزرگمردی بود که شاید تعداد مدال‌هایش در عرصه‌های مختلف زیاد نباشد، اما آن چه نامش را زنده نگه داشت، روحیه پهلوانی و انسان دوستانه‌اش است، در روز‌هایی که خبری از وسایل ارتباط جمعی ماهواره‌ای و گسترده برای اطلاع رسانی نبود، به صورت خودجوش در سال 1341 توانست سیل عظیمی از کمک‌های مردمی را به حادثه دیدگان زلزله بوئین‌زهرا برساند، وقتی در خیابان وحدت اسلامی برای کمک به حال هموطنانش کشکول به دست گرفت و پول جمع کرد مدال و قهرمانی را فراموش کرد الحق که مردم هم برای قهرمانشان سنگ تمام گذاشتند. فرهنگ پهلوانی و مردم داری و خدمت به خلق در تاریخ این مرز و بوم همیشه وجود داشته و سرمشق ورزشکاران پیرو راه حضرت علی (ع) است که پهلوانی را به بهترین شکل معنا کرد؛ ورزشکاران کنونی ما نیز باید از فضیلت‌های اخلاقی تاریخ پهلوانی ایران درس بگیرند و فقط به کسب نتیجه و مدال فکر نکنند. شمع‌های تولد تختی پنجم شهریور 1309 روشن شد و حالا بعد از سال‌ها همچنان روشنایی بخش محافل پهلوانی و قهرمانی است. تولدت مبارک مرد بزرگ