معصومه ربیعی
چدر قرنی زندگی می‌کنیم که وابستگی متقابل جهانی واقعیتی انکارناپذیر شده و رسانه‌های جمعی و فناوری‌های نوین در دسترس همگان قرار داشته و این امر باعث شده نهایتا دسترسی به اطلاعات افزایش یابد به‌گونه‌ای که جامعه‌ای از شهروندان جهانی تحت عنوان دهکده جهانی داشته باشیم. هر روز صدایی از این دهکده بلند می‌شود صدایی که گوش را می‌خراشد و جان را می‌کاهد. در بین این صداها شنیدن صدای زنان و دختران مظلوم و بی‌دفاع بیش از همه قلب انسان را به درد می‌آورد. فریادی از عمق وجودشان که می‌گویند «خاک پاکم را گرفتی، درس و مشقم را نگیر» و در جای دیگر این دهکده صدای زنان و کودکان بی‌‌پناهی را می‌شنویم که گرفتار دولت متجاوزی شده‌اند و با اشک چشمشان جگر گوشه‌هایشان را راهی دفاع از خاک و وطن می‌کنند جنگی که برخاسته از قلدری فردی دیکتاتور ماب است که سودای کشورگشایی دارد. این صداها چنان در دهکده پیچیده و طنین‌انداز شده که دیگر صدای تیز کردن داس و دشنه و صدای بله گفتن دختر 4 ساله افغان شنیده نمی‌شود.