این صحیح است که سران کشورها که در اجلاس سازمان ملل شرکت می کنند؛ از سیاست بین‌المللی، جذب حداکثری منافع ملی را می‌فهمند و بر این اساس امیدی نداریم که در تقابل ما با آمریکا، طرف ما را بگیرند. اما در عین حال دنیا نمی‌تواند در مقابل حقانیت و مظلومیت قرار بگیرد و به سکوت بگذراند.
بنابراین ما از دوگانه حرکت در مسیر منافع مادی یا بیان مظلومیت بهترین انتخاب‌مان بیان مظلومیت است؛ در قالب منطق و اقتدار.  سخنرانی رئیس‌جمهور دکتر روحانی در سازمان ملل دقیقا از همین دکترین پیروی کرد و به همین دلیل هم تاثیر داخلی داشت و هم اثر جهانی. مسلما عربستان و امارات دامن آمریکا را رها نمی‌کنند و به منطق امنیت تنگه هرمز توسط همسایگان تن در نمی دهند. اما ذکر آن برای رسیدن به آن جمله طلایی که در روز واقعه ما هستیم و شما و آمریکا همسایه تنگه نیست که به داد امنیت آن برسد؛ ضروری بود. جملات محکم و قوی در سخنان رئیس‌جمهور کم نبود که رسانه‌های دنیا بتوانند آن را تیتر کنند که کردند هم. اما منطق اصلی این سخنرانی بر این محور استوار بوده که دنیا از جنگ بیزار و فراری است و آمریکا در محدوده‌ی توانایی‌اش جنگ است و در سایه‌ی آن تحریم. دنیا نیز پذیرفته است که تنها راه جلوگیری از جنگ مذاکره است. بنابراین ما تا اینجا با دنیا همراهی کردیم. اما مذاکره دو حالت دارد اول اینکه ما در سایه شمشیر و تحریم اقتصادی مذاکره تا آنچه آمریکا می‌گوید؛ امضاء کنیم؛ این دیگر مذاکره نیست. این تن دادن به شکست در تحریم‌های اقتصادی و پذیرفتن تبعات آن است. لذا رییس‌جمهور صراحتا اعلام کرد که پاسخ ما به مذاکره در شرایط تحریم، نه است! مذاکره ای اگر هست؛ باید در شرایط عبور از فشار باشد و این منطقی است. آمریکا اگرچه مذاکره را در شرایط تحریم می‌خواهد تا حداکثر خواسته‌هایش در برابر هیچ تامین شود؛ اما این را نمی‌تواند آشکارا بیان کند، زیرا همانان که به دنبال منافع ملی صرف هستند؛ نمی‌توانند این منطق را تایید کنند.  در واقع ما به افکار عمومی جهان طرحمان را ارایه کردیم که می‌تواند اثربخش باشد. عکس دسته‌جمعی که به کار انتخابات غیرمنطقی‌ترین و زورگوترین رئیس‌جمهور تاریخ آمریکا بیاید؛ تنها پس از مذاکره‌ای امکان‌پذیر است که قبل از آن تحریم‌ها لغو شده باشد.و در این صورت برد یکطرفه با ترامپ نخواهد بود. دنیا اگرچه نمی‌تواند از منافع ملی بگذرد؛ در برابر این منطق نیز پاسخی ندارد.  بنابراین می‌ماند ادامه تحریم‌ها که رئیس‌جمهور با بیان آغاز رشد اقتصادی و مدیریت بحران‌های حاصل از تحریم در واقع همان سلاح را هم بی‌اثر یا کم اثرو قابل کنترل معرفی کرد تا آمریکا در شرایط انفعالی باقی بماند و توپ در زمینش باشد که تنها راه‌حل مشکلات موجود عقب‌نشینی آمریکا از تحریم‌هاست. اگر هیچ اتفاقی هم نیفتد و وضعیت به همین صورت بماند که بود؛ باز هم آمریکا و همدستان منطقه‌ای‌اش در انفعال قرار دارند. زیرا یک روز با سرنگونی پهباد مواجه می‌شوند و یک روز با بمباران آرامکوه و یک روز ممانعت از حرکت فلان کشتی .زیرا ایران تنها نیست و دست‌های مقاومت در منطقه یاریش می‌کند.  سخنرانی رئیس‌جمهور چیزی کم ‌و کاست نداشت. بهانه‌جویی با دو تا عکس که رئیس‌جمهور را در حال خندیدن با سران فرانسه و بریتانیا نشان می‌دهد ؛توسط تندروان داخلی از فرط بی‌بهانه‌گی است. 