پس از آسیایی‌های کاروان ایران که توانستند با کسب 20 مدال طلا افتخاری بزرگ در ورزش آسیا برای کشورمان به دست آورند نوبت به پارا آسیایی‌ها رسید تا خوش بدرخشند کاروان محرم نیز در مسابقات پارا آسیایی گوانگجو همانند آسیایی‌ها در جایگاه چهارم ایستاد با این تفاوت که مدال‌های طلای ایران به عدد 27 رسید عددی که می‌توانست با کمی خوش‌شانسی 28 باشد و ایران را در رتبه‌ی سوم نگه دارد. یکی از رشته‌هایی که همگان از آن حداقل کسب مدال نقره را انتظار داشتند گلبال مردان بود. مدالی که خود گلبالیست‌ها نیز برای گرفتن آن امید بسیاری داشتند؛ اما شکست برابر کره باعث شد تا روشندلان گلبال ایران نتوانند به فینال برسند در مورد اتفاقات رخ داده در چین و برخی موضوعات دیگر با محسن جلیلوند کاپیتان تیم ملی گلبال ایران به گفت‌وگو نشسته‌ایم که از نظرتان می‌گذرد.
از وضعیت بازی‌های پارا آسیایی بگویید.
ـ مسابقات خیلی خوبی بود چون در گلبال آقایان یکی از سهمیه‌های پارا المپیک لندن را می‌دادند به جز ایران و چین که قبلا سهمیه گرفته بودند بقیه می‌خواستند با دوم و سوم شدن سهمیه بگیرند که در این دوره کره و ژاپن خیلی خوب کار کردند که کره موفق شد با ایستادن در جایگاه دوم سهمیه‌ی پارالمپیک را بگیرد از همین‌رو مسابقات از سطح بالایی برخوردار بود.
تیم ملی با چه تیم‌هایی همگروه بود، چند برد و چند باخت داشتید؟
ـ مسابقات در گروه A و B برگزار می‌شد و ما در گروه B با تیم‌های کره، عراق، اردن و پاکستان همگروه بودیم که توانستیم سه برد و یک باخت به دست آوریم. باخت ما برابر کره در بازی پایانی باعث شد در مرحله‌ی ضربدری به چین بخوریم و شکست برابر چین ما را به بازی رده‌بندی کشاند که خوشبختانه در بازی رده‌بندی با شکست ژاپن سوم شدیم.
تیم ملی در این دوره نتوانست انتظارات را برآورده کند دلیل افت آن چه بود؟
ـ ببینید ما سال‌های قبل مقامی به این شکل نداشته‌ایم؛ اما ما از اواخر سال 88 تا تیرماه 89 سه مسابقه رفته بودیم و عناوین خوبی نیز کسب کرده بودیم به چند تورنمنت اروپایی از جمله اسلوونی و انگلیس نیز اعزام شدیم که در انگلیس موفق به کسب سهمیه‌ی پاراالمپیک شدیم برای حضور در تمام این مسابقات بارها بدن‌هایمان را به اوج آمادگی رساندیم همین عامل باعث شد برای بازی‌های پاراآسیایی بدنمان خالی شود و سوم شویم وگرنه جایگاه ما در آسیا اول یا دوم است دیگر اینکه چون ما قبلا سهمیه‌ی پارالمپیک را گرفته بودیم این بازی‌ها خیلی برایمان مهم نبود.
چندمین حضورتان را در مسابقات برون‌مرزی تجربه می‌کردید؟
ـ 9 سال است سابقه‌ی عضویت در تیم ملی را دارم و در این مدت حضور در 25 یا 26 مسابقه‌ی بین‌المللی را تجربه کرده‌ام.
از مسابقات پاراآسیایی چقدر انتظار کسب مدال داشتید؟
ـ با اعتمادبه‌نفسی که ملی‌پوشان قبل از بازی‌ها داشتند مطمئن بودیم که مدال می‌گیریم؛ اما رنگ آن را نمی‌دانستیم حداقل انتظارمان مدال نقره بود که نشد. تیم ما تیم جوانی است و آینده‌ی خوبی دارد می‌توانیم بعدها جبران کنیم.
شما چند گل در این بازی‌ها به ثمر رساندید؟
ـ چون من ضربه زننده‌ی تیم بودم 25 تا 30 گل آمار دقیقش را ندارم.
فعالیت در رشته‌ی گلبال نیاز به توانایی خاصی دارد؟
ـ خیر، گلبال نیز ورزشی است مثل همه‌ی ورزش‌ها، تنها فاکتور این رشته تمرکز و اعتمادبه‌نفس بیشتر است من از همین جا از همه‌ی نابینایان و کم‌بینایان می‌خواهم که به سالن شهید بابایی بیایند و ببینند که هیچ کدام از ما نیروی خارق‌العاده‌ای نداریم فقط از نعمت بینایی محرومیم من نیز برادر بزرگترم در رشته‌ی گلبال عضو تیم ملی بود و از بچگی دوست داشتم این رشته را شروع کنم و این کار را هم انجام دادم بعد که برای تحصیلات به تهران رفتم بیشتر به آن پرداخته و به عضویت تیم ملی درآمدم.
خواهرتان نیز در عضویت تیم ملی بانوان است چقدر با هم در مورد گلبال صحبت می‌کنید؟
ـ الان که خواهرم ساکن اصفهان است، ولی هر وقت که همدیگر را می‌بینیم در مورد تیم‌های ملی خیلی با هم صحبت می‌کنیم.
شما او را به این رشته علاقمند کردید یا او شما را ؟
ـ چون خواهرم از من کوچکتر است من او را به این رشته علاقمند کردم.
اگر زمان به عقب برگردد باز هم گلبال را انتخاب می‌کنید؟
ـ اگر ده بار هم به عقب برگردم باز هم گلبال را انتخاب می‌کنم حتی اگر روزی از تیم ملی جدا شوم به مربیگری در این رشته خواهم پرداخت.
تا کی می‌خواهید در این رشته ادامه دهید؟
ـ سوال خوبی است ما با یکسری مسایل در فدراسیون روبرو هستیم که تصمیم گرفته بودیم خداحافظی کنیم؛ اما قرار شد سرپرست فدراسیون جلسه بگذارد اگر شرایط ما را قبول کردند می‌مانیم و اگر قبول نکردند خداحافظی می‌کنیم.
راستی جوایزی را که سازمان تربیت‌بدنی قول داده بود را گرفتید؟
ـ هنوز نه، ولی سابقه‌ی دکتر سعیدلو نشان داده که حتما به قولش عمل می‌کند.
شرایط مربیگری در گلبال چگونه است؟
ـ افرادی که در گلبال هستند اگر قهرمانی جهان و آسیا را در کارنامه‌ی خود داشته باشند اتوماتیک‌وار کارت درجه C مربیگری را می‌گیرند. سپس باید آن را ارتقا دهند کلاس‌های ارتقا نیز هر ساله برگزار می‌شود که زمان آن را فدراسیون اعلام می‌کند هرکس در این کلاس‌ها قبول شد مدرک B را می‌گیرد کلاس‌های مربیگری A هم معمولا بین‌المللی است و مدرس آن از خارج از کشور می‌آید.
وضعیت فعلی هیات ورزش‌های نابینایان و کم‌بینایان استان را چطور می‌بینید؟
ـ فدراسیون به خاطر وجود پاره‌ای مسایل به صورت سرپرستی اداره می‌شود که این موضوع روی کار هیات‌ها نیز تاثیر می‌گذارد فعلا مهمترین مشکل هیات نداشتن بودجه است اگر سازمان تربیت‌بدنی به فدراسیون و بعد به هیات‌ها بودجه و اعتبار بدهد شرایط هیات بهتر می‌شود.
صحبت پایانی؟
ـ اگر بخواهیم گلبال پیشرفت کند باید در ورزش معلولین و نابینایان بیشتر کار کرد با تغییر سیستم در تیم‌های ملی و تقویت شهرستان‌ها این رشته مدال‌های خوبی را نصیب کشورمان خواهد کرد. دیگر اینکه در این شهر کم‌لطفی‌های زیادی به ما شده در حالی که اوضاع ورزشکاران در شهرهای دیگر به مراتب بهتر است.
سر مقاله
