یادش بخیر… سینما ملت!

آرزو رضایی

یک ساندویچ کالباس خشک (احتمالا از نوع نامرغوبش) با کمی پیاز و جعفری، دو پر گوجه و خیارشور، پیچیده در کاغذ کاهی، اما چه مزه‌ای داشت… طعمش قاطی می‌شد با یک دنیا ذوق و شوق، حتی فراتر از آن، اضطرابی شیرین که تهِ دل را قلقلک می‌داد. از کنار گیشه که رد می‌شدیم، روی پرده که نور می‌افتاد، مجبور بودیم آگهی‌های بازرگانی را تماشا کنیم. بد هم نبود، وقتی بود که روی صندلی کمی جا‌به‌جا شویم یا چشم بگردانیم در سالن تاریک، آن بالا، از آن دریچه‌ی کوچک، دستگاه آپارات را ببینیم که چطور نور می‌اندازد روی پرده‌ی بزرگ. همان‌جایی که زیرش تابلوی مستطیلی کوچکی بود با نوشته‌ی: لطفا سیگار نکشید! از آن روزها، خاطره‌ای مانده پشت نرده‌های خاک گرفته‌ی سینما ملت.

از سال 1297 که اولین سینمای ایران در تبریز تاسیس شد و حتی قبل از سال 1309 که «اوانس اوگانباس» فیلم «آبی و رابی» را به عنوان نخستین فیلم ایرانی ساخت، قزوین صاحب سینما شده بود! در سال 1307 برای اولین بار فیلم به قزوین آمد، در سال 1308 در مهمان‌خانه‌ی هتل پارس سینمایی به نام مایاک تاسیس گردید و در سال 1310، سینما تابستانه در کنار گراند هتل ساخته شد. البته سابقه‌ی نمایش و کنسرت (به معنای مدرن آن) قدیمی‌تر و مربوط به دوره‌ی قاجار است که به سالن بلدیه معروف بود. با این پیشینه می‌توان قزوین را جزو نخستین شهرهای ایران دانست که با دنیای جادویی سینما آشنا شد.

و اما سینما ملت! در سال 1377 یک سینمای مدرن با 650 صندلی بود. روزهای خوش نوجوانی دهه‌ی شصتی‌ها و کودکی دهه‌ی هفتادی‌ها با این سینما رقم خورده است. اردوهای یک روزه‌ی مدرسه، فیلم‌های خانوادگی و شب‌های سینما رفتن؛ و البته که عاشقان سینما در هر سن و سالی که بودند، تجربه‌ی شیرین آن سینما را به یاد دارند. هر چند که این روزها تکنولوژی سینماهای خانگی و انواع پلتفرم‌های فیلم و سریال، بازار سینما را کساد کرده، اما لذت آن سالن و فیلم دیدن در یک عصر پاییزی سرد همیشه در خاطر قزوینی‌ها می‌ماند.

این سالن خاطره‌انگیز، در ضلع شرقی سبزه‌میدان، این‌روزها خاک می‌خورد و سوژه‌ی خوبی برای عکاسی شده است. هر چند که سینما ملت، به دلیل مالکیت شخصی، از فهرست سینماهای زنده‌ی قزوین خارج شده ولی حیف است که در آستانه‌ی روز سینما از آن یاد و آرزو نکنیم که دوباره جایی برای فیلم دیدن شود.