وقف مردم

علی عمران رضایی

یکی از شاخصه‌ها و امتیازاتی که میزان سنجش دین واخلاق و وجدان انسانی قرار می‌گیرد نوع رفتار یک فرد با دیگران است. هرچه انسان بزرگتر باشد نگاه او هم گسترده‌تر بوده و افق دیدش هم وسیع‌تر خواهد بود.

به عالمی گفتند اگر خداوند فی الحال قصد ستاندن جان شما را داشته باشد آخرین کار شما چه خواهد بود؟ «گفتند بر سکوی خانه‌ام می‌نشینم تا گره کار یک انسانی را باز کنم.»

در میان عالمان و مجتهدان استان ما که دایره‌اش به دوردست‌ها هم رسید، چهره درخشان مجتهد مردمی مرحوم آیت‌ا… محمدی تاکندی اعلی‌ا… مقامه بود که چون خورشید پرتو افکنی می‌کرد. او در هر کاری که نفع مردم در آن بود، نفر اول صف بود در هدایت مردم به دین و اخلاق و زندگی آبرومند، تلاش‌های بسیاری نمود و هرگز کیسه‌ای برای خود ندوخت، نه قبل انقلاب و نه بعد از انقلاب.

در نزاع‌ها و اختلاف‌های افراد و قبائل و خانواده‌ها او مرد صلح و آشتی بود حتی میان رجال سیاسی و اجتماعی آشتی برقرار می‌کرد و در مواردی از حق شخصی خویش می‌گذشت.

او منصب استادی و نفوذ اجتماعی و عضویت در خبرگان و هر چه را که داشت در جهت مردم خرج و مردم را رها نمی‌کرد.

درب خانه معمولی و ساده‌اش همیشه بروی مردم باز بود و درد دل‌های مردم را گوش می‌داد و با صراحت لهجه هدایت می‌نمود.

منبر آیت‌ا… آنقدر دارای ویژگی‌ها بود که برای هر مستمعی جذابیت داشت؛ در اوج غم‌ها گاهی لبخند بر لبان غم‌دیدگان می‌نشست و همزمان اشک شوق بر چهره‌ها جاری می‌شد و خلاصه منبرش برای عموم و خصوص جذاب بود.

در همنشینی با کوخ‌نشین‌ها چنان بود که شیوه پیشوایان معصوم (ع) تداعی می‌شد و برای رسیدن به آنها با هر وسیله‌ای که مقدور بود، اعلام آمادگی می‌کرد.

او هرگز برای کرسی استادی‌اش شأنی برای خویش قائل نبود اگر طلبه تازه وارد از دورترین نقاط بود یا طلبه‌ای که سطوح عالی می‌خواند او معلم و استاد هر دو بود.

نقش مردمی آیت‌ا… در خصوص جنگ و دفاع مقدس و همنشینی با رزمندگان و خاطرات شیرین فرزندان جان برکف، خود مثنوی بر هفتاد من کاغذ خواهد بود.

هر کوی و برزنی نام آشنایی چون محمدی تاکندی داشته باشد، چه دل‌هایی را امیدوار می‌کند و یاس و ناامیدی را می‌زداید.

به طالبان علم و دانش و شاگردان خویش علاقه قلبی داشت و دانش را از قلب سلیمش به سوی آنها جاری می‌نمود و تا لحظات آخر عمر شریفش تدریسش ادامه داشت.

در حل مشکلات مالی مردم و طلاب حدالمقدور مساعدت می‌نمود و سلوکش سلوک اولیای دین بود.

مقام استادی و آیت‌اللهی، روضه خوانی سید الشهداء (ع) را حتی برای افراد قلیل را هم از او سلب نکرد.

آری تاکندی وقف مردم بود با همه وجودش در این راه نیز خستگی‌ناپذیر بود؛ راه‌های صعب‌العبور، هوای نامناسب سرما و گرما مانع دوستی با مردمش نمی‌شد.

و این چنین به خدای بزرگ تقرب جست و بر دل‌های بسیاری جای گرفت.

روح این مرد بزرگ و عالم مردمی شاد و برخوردار از لطف حق باد.

جامعه امروز ما به چنین عالمانی نیازمند است عالمانی که با علم و عمل رفتار ایثارگرانه‌ای داشته و خود را وقف مردم نمایند تا اعتماد‌ها تقویت شود.