ورزش بخشنامه‌ای، عامل سلامتی نیست!

ورزش و تربیت بدنی را می‌توان از جمله تفریحات سالمی نامید که نه تنها منافاتی با سلامت انسان‌ها ندارد، بلکه خود داروی بسیاری از امراض است و اکثر پزشکان ورزش را در کنار سایر پروسیجرها و شیوه‌های درمانی به بیماران خود توصیه می‌کنند. شاید ورزش را بتوان فصل مشترک بسیاری از علوم انسانی و پزشکی نامید که نه تنها در مکاتب مختلف روان‌شناسی و پزشکی دشمنی ندارد، بلکه مکملی نیز برای درمان امراض روحی و روانی و جسمی ناشناخته و مزمن محسوب می‌شود.

دین مبین اسلام نیز اصولاً به بهره‌مند شدن از زیبایی‌ها، شادی‌ها و عوامل نشاط‌‌آور اهمیت می‌دهد. در همین راستا برخی ورزش‌ها نظیر شنا، سوارکاری، کشتی، تیراندازی و … در  اسلام توصیه شده است و از صدر اسلام مسلمانان به این ورزش‌ها می‌پرداخته‌اند. بنابراین ورزش و تفریح نه تنها منافاتی با روح اسلام ندارد بلکه توصیه به آن نیز نشان می‌دهد پرداختن به این امر از ضروریات و واجبات یک جامعه سالم و پویاست.

هدف ورزش ایجاد راندمان بهتر در انجام کار عضلانی و تامین سلامتی هر چه بیشتر بدن می‌باشد. در اثر ورزش حرکات بدن منظم و هماهنگ شده، خستگی دیرتر ظاهر گشته، عضلات و اندام خوش حالت و ورزیده و همراه با افزایش نیروی عضلات، مقاومت بدن زیادتر می‌شود. ورزش‌های شادی‌آور علاوه بر فعالیت بدنی، خستگی‌های روحی و فشارهای عصبی را از بین می‌برد. هیجانات را کنترل و یک آرام‌کننده طبیعی و بدون ضرر می‌باشد. ورزش مرتب باعث طولانی شدن عمر می‌شود. و به افراد کمک می‌کند که از زندگی لذت بیشتر ببرند، و احساس ذوق و بهبودی عمومی بنمایند. مزیت بسیار با ارزش دیگر ورزش این است که ورزش بهترین وسیله پیشگیری در برابر بیماری‌های مختلف شناخته شده است.

از برآیند مطالب فوق چنین برمی‌آید که ورزش در پیدا کردن راههای رهایی از ناراحتی ها و در نتیجه کمک به بهبود بهداشت بدنی و روانی جامعه نقش مهمی دارد. نوع تفریح برای هر کس بستگی به ذوق و سلیقه وی دارد ولی بهتر است در صورت امکان شامل ورزش و فعالیت‌های بدنی نیز باشد. چرا که در این صورت علاوه بر دستیابی به مزایای ذکر شده، روح و روان نیز از نشاط و شادابی بهره‌مند می‌شوند و در نتیجه راندمان  کارکرد کلی و عمومی فرد در جامعه بالا می‌رود. البته منظور از ورزش بازی‌های توپی و غیرتوپی نیست و هر فعالیتی هر چند کوتاه و مختصر مثل پیاده‌روی که باعث تحرک بدن شود، نیز مفید است.

هر چند در سال‌های اخیر اقدامات فیزیکی (ساخت و ساز سالن‌های ورزشی) و فرهنگی (پیاده‌روی‌ها، همایش‌ها، تجلیل از ورزشکاران و …) در خصوص ارتقاء ورزش استان‌ها صورت گرفته است ولی ذکر این نکته ضروری است که ورزش با صدور چند بخشنامه یا برگزاری چند همایش و مراسم در هفته تربیت بدنی در جامعه فراگیر نخواهد شد و به قولی ورزش بخشنامه‌ای عامل سلامتی نیست! لزوم برنامه‌ریزی دراز مدت، برگزاری مسابقات مستمر، استعدادیابی علمی، دعوت از مربیان سرشناس، استفاده از تجارب پیشکسوتان، دعوت از بانک‌ها و نهادهای مختلف جهت تقبل بخشی از هزینه‌های جاری ورزش، توجه به ورزش محلات و انتقال بخشی از هزینه‌ها به این سمت، برگزاری دوره‌ها و کارگاه‌ای آموزشی، برگزاری مسابقات دانش‌آموزان در تابستان و … می‌تواند به پیشرفت و فراگیر شدن ورزش در جامعه کمک کند.

گرانی تجهیزات ورزشی و اجاره سالن از دیگر موانع گسترش ورزش در جامعه محسوب می‌شوند. بدون شک اگر بخشی از بودجه چند میلیاردی ورزش این مملکت که در بین تیم‌های تهرانی و چند تیم متمول شهرستانی شاباش می‌شود، به ورزش شهرستان‌ها اختصاص پیدا کند، کلید معمای بی‌تحرکی عده‌ی بسیاری پیدا می‌شود.

امید است مسئولین و دست‌اندرکاران به مقوله ورزش توجه ویژه‌ای داشته باشند چرا که ورزش کلید حل بسیاری از معضلات اجتماعی، فرهنگی و حتی اقتصادی است. با توسعه ورزش در جامعه می‌توان مانع بسیاری از ناهنجاری‌های اجتماعی شد که هزینه هنگفت دفع آنها به مراتب بیشتر از هزینه منطقی ورزش جوانان خواهد بود.