لطفا وطن فروش نباشید

محمد بهرامی

طی هفته‌های گذشته‌، برخی از مثلا دوستان، پالس‌هایی را از داخل به فیفا ارسال کرده‌اند که ایران را از حضور در جام جهانی محروم کند. آنها برای این درخواست دو دلیل را عنوان کرده‌اند. نخست کمک ایران به روسیه برای حمله به اوکراین و دیگری اتفاقات داخلی ایران که نشات گرفته از جریانات سیاسی است. درباره دلیل نخست در آخرین نشستی که با فیفا سران خود داشت، اصلا به آن نپرداخت و بدون کوچکترین اشاره‌ای به این موضوع، جلسه فیفا خاتمه یافت. در مورد دلیل دوم هم که فیفا هیچگاه به مشکلات و معضلات داخلی کشورها کاری نداشته که بخواهد ایران را از حضور در جام جهانی محروم کند. از همه اینها گذشته، رئیس فیفا در آخرین اظهارنظر خود اعلام کرده که به هیچ عنوان قصد ندارد سیاست را داخل ورزش کند (هر چند که اینگونه هم نبوده و در برخی مواقع سیاسی کاری هم کرده‌اند). در این بین اوکراینی‌ها هم کاسه داغ‌تر از آش شده و از فدراسیون بین‌المللی فوتبال خواستند تا ایران را به خاطر فروش تجهیزات نظامی به روسیه در حمله به اوکراین، از جام‌جهانی کنار گذاشته و ایتالیا را جایگزین کند. پرداختن به ابعاد این درخواست اوکراین، وقت و فرصت مغتنمی را می‌طلبد که از حوصله این مطلب خارج است. اما اینکه عده‌ای از داخل خواهان حذف ایران از رقابت‌های جام جهانی می‌شوند جای تامل دارد.

معمولا در جنگ‌ها و تنش‌های سیاسی کشورها، فرماندهان، عرق وطن‌پرستی را به عنوان یک اهرم روحیه بخش برای سربازانشان به کار می‌برند و با تهیج آنها با کلمات و جملاتی که مضمون وطن‌پرستی و عشق به میهن دارد، تشویق به دفاع از میهن و آرمان‌های خود می‌کنند. اما وقتی کسی شور و شوق میلیون‌ها جوان ایرانی را در رسیدن تیم ملی کشورش به رقابت‌هایی مثل جام جهانی می‌بیند و از فیفا چنین درخواستی می‌کند، باید گفت که سر سوزنی عرق وطن‌پرستی ندارد. وقتی تیمی مثل ایتالیا نتوانست به جام جهانی صعود کند، سران این کشور از آن به عنوان یک فاجعه بزرگ یاد کردند، حال که ایران به این جام صعود کرده وعده‌ای از داخل درخواست حذف را می‌دهند، باید به آن‌ها چه گفت؟ اگر این خیانت به وطن و هموطن نیست پس چه نام دارد؟

از آن گذشته، حضور در جام جهانی آرزوی میلیون‌ها جوان ایرانی است که بتوانند درخشش همنوعان خود را در صحنه‌های جهانی و بین‌المللی ببینند‌. حذف کشورمان از این جام به منزله بر باد رفتن آرزوی جوانان ایرانی که شاید دلخوشی‌شان فقط درخشش فوتبالیست‌های ایرانی در جام جهانی باشد، است. حضور ایران در این جام، تاکنون میلیاردها تومان برای کشورمان آب خورده است. پولی که از بیت‌المال هزینه شده و از جیب همه مردم رفته است‌. با حذف ایران‌، این همه هزینه به راحتی دود شده و به هوا می‌رود.

از همه اینها گذشته‌، امروز دیگر ورزش به یک ابزار سیاسی در بین کشورها تبدیل شده است و سران کشورها، از پیروزی در مسابقات مهم جهانی و بین‌المللی، بهره‌برداری کرده و از این طریق برای رسیدن به اهداف خود تلاش می‌کنند. از سوی دیگر آنها ورزش را یک بازی یا سرگرمی نمی‌دانند بلکه از آن به عنوان یک صنعت در صحنه‌های مختلف یاد می‌کنند که به ابزاری برای درآمد‌زایی تبدیل شده است به نحوی که کشورهای صاحب سبک در رشته‌های ورزشی‌، سالانه میلیاردها دلار از این طریق در آمد کسب می‌کنند. آن وقت در این شرایط، عده‌ای در داخل‌، خواهان حذف ایران از صحنه‌های جهانی و بین‌المللی در ورزش می‌شوند. البته این درخواست‌ها یا احساسی صورت می‌گیرد و یا زد و بندهای دیگری پشت آن است وگرنه اگر کسی ذره‌ای عرق وطن‌پرستی داشته باشد هیچ‌گاه خواهان سر شکستگی کشورش در میادین مختلف نخواهد شد.