شکاف در وفاق

مهران قاسمی مدانی

عضو شورای مرکزی ندای ایرانیان و رئیس حزب در استان قزوین

انبوه مسائل انباشت شده در حوزه‌های مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور و رسوب آنها در شریان‌های حیاتی ایران بدون آنکه تصمیم درست و دقیقی بر عبور از آنها اتخاذ شود، دولت چهاردهم را تبدیل به دولت در بحران کرده است.

مانع تراشی نیروهای تندرو و متنفذ در اجرای سیاست‌های دولت، سد محکم مجلس حداقلی در برابر رویکردهای کلان او و کابینه‌اش، عدم توازن در سیاست خارجی و تحریم‌های ادامه‌دار غرب، وضعیت آشفته اقتصاد و نقدینگی و انتظار رو به تزاید جامعه برای حل آنها، محدودیت‌های اجتماعی اعمال شده در طول سال‌های متمادی و از طرفی تبلیغات هدفمند و گسترده مخالفین داخلی و محروم‌شدگان برخوردار از تریبون و بمباران اطلاعاتی تلفیق شده از حقیقت و باطل توسط رسانه‌های قدرتمند بیرون از مرزها، تاب‌آوری دولت را در برابر آزمونی دشوار قرار داده است.

از سویی بیان شعار وفاق توسط مسعود پزشکیان، امروز به جای آن که نقطه قوت دولت او تلقی شود عملا به پاشنه آشیل و گلوگیر دولت تبدیل شده است.

وفاق او که قرار بود باعث کاهش تعارضات و افزایش همبستگی و همکاری‌های جمعی در سطوح گوناگون حکمرانی شود، در چنبره زیاده‌خواهی‌های پایان‌ناپذیر رقبای دولت نه تنها منجر به کاهش تنش‌ها و حفظ تعادل و انسجام در حرکت دولت به سوی اهدافش نشده است بلکه خود تبدیل به چالشی جدی در حرکت قطار دولت در ریل وفاق گردیده است و فراتر از آن، حامیان دولت او را نیز در یأس و ناامیدی فرو برده است.

گرفتاری‌های دولت در کلان رویدادهای اقتصادی و سیاسی، نگهبانی او از آراء خود و هوادارانش به شدت سست کرده است.

در بسیاری از سطوح مدیریت‌های کلان و میانی یا تغییری حاصل نشده است و اگر هم تغییری روی داده است، جهت‌گیری آن جایگزینی منتقدین دولت با منتقدین تازه نفس آن است! که در پوشش گفتمان وفاق در روز واقعه دولت را تنها خواهند گذاشت.

شاید در ظاهر ابرچالش‌های دولت بسیار مهم‌تر از تصمیم‌گیری برای تغییر مدیران در بدنه دولت باشد اما غفلت از آن علاوه بر آسیب‌های بزرگ به سرمایه اجتماعی دولت، خانه نوبنیاد آن را دچار ریزش‌های موریانه‌وار و تدریجی خواهد کرد. انتخاب آگاهانه غفلت از آن چیزی که در تغییر مدیران به ویژه در استان‌ها می‌گذرد خطری نهفته اما پردامنه برای دولت پزشکیان است.

دولت اگر می‌خواهد در مسیرش به سوی وفاق موفق باشد، باید تعبیر و تعریفی غیر از این که وفاق، تمکین اقلیت به خواست و اراده اکثریت و توجه اکثریت به حقوق اقلیت داشته باشد، وگرنه به زودی در دام مدیران دوزیست و ناکارآمد، اندک موفقیت‌های خود و قلیل سرمایه‌های انسانی خویش را هم به تاراج خواهد داد.