شهری که تشنه پیادهراه است
- شناسه خبر: 15241
- تاریخ و زمان ارسال: 5 تیر 1402 ساعت 08:00
- بازدید :

نفیسه کلهر
با گذر از سرما و شروع فصل گرم، اقبال عموم به سوی پیادهروی و قدم زدن بیشتر میشود به خصوص قدم زدن در خنکای شبهای تابستان که با عبور از گرمای ظهر خیلی لذت بخش است. اما فضاهای شهری ما آنقدرها هم مهیای پیادهروی نیستند و پیاده محور ساخته نشدهاند. پس برای شهروند قزوینی چارهای نیست که به سمت مسیرهای سلامت که در حاشیه و بیرون شهر است پناه ببرد.
در شهر ما چند مسیر برای پیادهروی تعبیه شده که بیشتر از همه «جاده سلامت» در ضلع شمالی و نزدیکی منطقه باراجین میان شهروندان محبوب است. حتی پیش از آمدن تابستان و از همان روزهایی که اولین نسیمهای خنک از شمال شهر وزید این جاده رونق گرفت. اما آیا همه چیز در این مسیر برای پیاده روی مهیاست؟
*
جاده سلامت اصلی شهر که عموم مردم آن را به نام «جاده سلامت» میشناسند دو محور شمالی ـ جنوبی است که از غرب و شرق جاده ماشینرو به سمت شمال ساخته شده است. شروع این جاده از روبروی دانشگاه آزاد اسلامی است و تا ورودی پارک فدک با پلی که دو مسیر را به هم وصل میکند ادامه مییابد.
یک ساعتی از غروب گذشته که به ابتدای جاده سلامت میرسم. همان اول جاده روبروی دانشگاه آزاد جایی برای پارک ماشین پیدا میکنم و پیادهروی را از کنار دستگاههای ورزشی آغاز میکنم. در طول مسیر یک جای دیگر هم دستگاه ورزشی هست که البته در سمت غربی این جاده است. در ابتدای مسیر زیادند افرادی که لب جدولها نشستهاند و چیزی میخورند؛ بلال فروش و کافهدار و… ماشینهایی هستند که در حاشیه خیابان توقف کرده و به رهگذران این مسیر خوراکی میفروشند. چون در خیابان هستند برای رفت و آمد افراد مزاحمت ایجاد نمیکنند. اما کمی جلوتر یک فروشنده کیف، بساطش را روی زمین و وسط جاده چیده است. برای عبور از کنارش باید مسیرم را کج کنم.
البته حضور افراد زیادی که از او خرید میکنند نشان میدهد که شاید وجود این فروشندگان برای بعضی خوشایند باشد. مریم در حال خرید کیف دستی از این فروشنده میگوید: اتفاقا من خوشم میآید که این فروشندگان هستند، وگرنه طی کردن مسیر سخت میشد اما کاش محلی برای آنها درست میشد. چیزی شبیه غرفه شاید که بتوانند راحتتر کاسبی کنند و در مسیر جاده هم نباشند.
کمی جلوتر چند سگ در مسیر جاده حضور دارند. سگها بیصاحب هستند و آرامششان در حضور رهگذران نشان از رفتار دوستانه و غذارسانی بعضی افراد به آنان است.
*
جالب است که مسیر غربی جاده سلامت خیلی خلوتتر از مسیر شرقی است. دوچرخهسوارها هم حتی کمتر از آن ضلع تردد میکنند.
وجود موتور به تعداد زیاد در مسیر پرتردد این جاده هم مسالهای است که نمیشود از آن چشم پوشید که شاید نظارت بر این جاده را میطلبد. موتورهای حرفهای بدترند. صداهای بسیار گوشخراشی تولید میکنند که حتی اگر از جاده اصلی هم عبور کنند برای عابران این مسیر بسیار مزاحماند.
سمیرا یکی از رهگذران این جاده میگوید از ابتدای امسال 5 بار برای قدم زدن در این مسیر آمده است. او میگوید دیگر فصل پیادهروی شروع شده و از این به بعد بیشتر هم خواهد آمد. سمیرا در مورد این مسیر توضیح میدهد: «من همیشه تا ابتدای پل طبیعت قدم میزنم آنجا کمی مینشینم و بعد هم مسیر آمده را برمیگردم. او میپرسد چرا این پل بسته شده؟ این همه هزینه کردند برای اینکه ببندنش؟ تردد در این مسیر جاده سلامت از روزهای بعد تا آخر تابستان و تا قبل از سرمای پاییز بیشتر هم میشود خوب است اگر پل باز باشد که هم بین پارک فدک و این قسمت ارتباط برقرار شود و هم اینکه مردم از این پل استفاده کنند.» او خوب یادش هست که سال گذشته چقدر از این پل استقبال شد: «هرکسی که قدم میزد تا به این پل میرسید از روی پل رد میشد و برمیگشت و بعد مسیر را ادامه میداد. حتی یک قسمتش شیشهای بود که خیلیها میترسیدند از آن عبور کنند و برایشان هیجان داشت. بسته بودنش عجیب و غریب است.»
به نظر سمیرا مشکل اصلی این مسیر که بهتر است زودتر برطرف شود نبود سرویس بهداشتی است. او برای ولایت توضیح میدهد: «شما نگاه کنید از اول تا آخر این مسیر فقط یک سرویس بهداشتی هست. آن هم آن طرف جاده که ساعت 9 نشده درش را میبندند. شاید یکی بچه کوچک داشته باشد، یا حتی خود کسانی که پیادهروی میکنند چون باید در طول پیادهروی آب زیاد مصرف کنند حتما نیاز به سرویس بهداشتی پیدا میکنند. این مسیر حداقل سه سرویس نیاز دارد که حالا تنها یکی دارد آن هم در ابتدای جاده!»
وجود نیمکتها در این مسیر مورد استقبال خیلی از افراد قرار گرفته است. بسیاری جایی مینشینند و نفسی تازه میکنند. یا از همان ابتدا با ماشین شخصی میآیند مقابل نیمکت پارک میکنند و همانجا مینشینند و مدتی بعد هم میروند. سمیرا میگوید اگر درختهای حاشیه این مسیر بیشتر بودند یا بزرگتر بودند که سایه میانداختند صبحها هم میشد اینجا از پیادهروی لذت برد. رسیدگی به فضای سبز و زیبایی بصری این مسیر هم اقدامی بوده که مدتی است مغفول مانده و در حد همان امکاناتی که در ابتدا برای اینجا هزینه کردند مانده است.
*
مسیر برگشت را از ضلع غربی جاده میآیم. جایی که مختص دوچرخه است اما حالا خلوت است. ابتدای این مسیر قبلا یک مکانی برای اجاره دوچرخه بود؛ اما حالا دیگر امکان اجاره دوچرخه نیست. میگویند آنقدر شهرداری به او سخت گرفت که مجبور شد رها کند و برود. مکانی که خیلیها را میتوانست به استفاده از این وسیله محبوب و اقتصادی ترغیب کند. محمد در این باره توضیح میدهد: «همه که قدرت خرید دوچرخه را ندارند. یا گاهی منازلشان آنقدر دور است که برای یک دوچرخهسواری در محل امنی مثل همین جاده سلامت باید حتما باربند دوچرخه و ماشین داشته باشند تا بتوانند بیایند اینجا کمی دوچرخهسواری کنند. اما اینجا تا دو سال قبل، این امکان را به همه میداد که بتوانند در جاده سلامت دوچرخهسواری کنند که متاسفانه آن هم جمع شد.» محمد ادامه میدهد: «حتی خواهر خود من که فکر میکرد هیچ وقت دوچرخهسواری نمیتواند یاد بگیرد در سن 32 سالگی برای اولین بار اینجا دل به دریا زد و سوار دوچرخه کرایهای شد و دید که از پسش برمیآید و همین شد که دوچرخه خرید. اما مکانی که میتوانست به خیلیهای دیگر این جرأت و جسارت و حتی لذت را بدهد متاسفانه دو سالی است که بسته شده و شهر از این نعمت محروم است.» او همینطور معتقد است مسئولان شهری مثل قزوین که از گذشتههای دور در آن دوچرخهسواری صورت میگرفته و خیابانهای خوبی برای دوچرخهسواری دارد، باید بیشتر تلاش کنند تا مردم را به این ورزش تشویق کنند و بسترش را مهیا کنند. به فعالان این زمینه بیشتر میدان بدهند نه اینکه کاری کنند تا دلسرد شوند و کاری به این مهمی را نتیجهاش به سلامت روح و روان شهر کمک میکند، کنار بگذارند.
*
با زیاد شدن پشت میزنشینی و زندگی خشک شهری، جادههای سلامت امکانی هستند که با فراهم آوردن فضایی برای پیادهروی و ورزش بهتر است در شهرها و اطراف شهرها بیشتر شوند. شهرداریها با ایجاد چنین فضاهایی و تجهیز و بهبود آن میتوانند به نشاط و سلامت شهر و شهروندان کمک کنند و در کاهش هزینههای پزشکی و درمانی دولت را یاری کنند.