سمفونی زندگی

زهرا مرسلی

چای را که آوردی خودت نیز بنشین؛ من چای قند پهلو دوست دارم

­

یک سمفونی صبحگاهی هست که نه به موزیسین‌های کلاس رفته و آموزش دیده؛ و نه به سازهای خاصی نیاز دارد که فکر می‌کنم گوش همه‌ی ما با آن آشناست، من اسم آن را سمفونی زندگی گذاشته‌ام.

این ملودی دلنشین از بچگی چنان شوق و اشتیاقی برای بیدار شدن و برخاستن از رختخواب در من ایجاد می‌کرد که هیچ ترانه و آهنگی نمی‌تواند جایگزین آن شود این آهنگ با آن صدای گوش‌نواز و خاطره‌انگیزش به تو می‌گوید بیدار شو همه چیز آرام است، پدر و مادر در صحت و سلامت کامل هستند؛ باز روزی نو آغاز شده.

در این هنگام تو از شنیدن صدای آن به همراه نجواهای آهسته‌ی پدر و مادر آسوده خاطر می‌شوی و غلتی در رختخواب زده و با شوقی کودکانه به نوای دلنشین و رویایی آن گوش جان می‌سپاری.

و با پیوستن یکایک اعضای خانواده به پدر و مادر در نواختن این آهنگ چنان به وجد آمده و مملو از انرژی می‌شوی که با رویی گشاده و لبخندی بر لب به استقبال یک روز جدید می‌روی.

این سمفونی معجزه‌گر چیزی نیست جز صدای برخورد قاشق چایخوری به دیواره‌ی استکان هنگام هم زدن چای شیرین.