دولت مدعی مردمی

علی عمران رضایی

در دنیای امروز که روند دموکراسی و مردمی بودن دولت‌ها یک روال رایج و پسندیده هست دولت‌های غیرمردمی هم تلاش می‌کنند تا وانمود کنند که مردمی هستند. قطعا مردمی بودن شاخص‌هایی دارد که مهمترین آن برگزیده شدن از میان اکثریت جامعه باشد اما دولتی که از میان اقلیت برگزیده می‌شود نمی‌تواند ادعای مردمی بودن کند. البته ممکن هست یک دولت برگزیده اقلیت پس از برگزیده شدن آنقدر خدمت کند که مردم در دایره اکثریت نیز به چنین دولتی خوشبین شده و بگویند ای کاش ماهم به رئیس این دولت رای داده بودیم اما انسان هر چه به این دولت مستقر نگاه می‌کند در دو موضوع بالا هیچ کدام را واجد نبوده است؛ می‌توان برای این حرف چند مثال ذکر کرد آیا دولت با برگزاری ملاقات صوری در روزهای سه‌شنبه در دفاتر مسئولان، مردمی می‌شود؟ ببینید چند نفر حضور می‌یابند و چند نفر مشکلشان حل می‌شود حضور سرزده در ادارات و شرکت‌ها و مناطق (البته با دوربین صداوسیما) و یا با مقدمات رفتن به شهری و روستایی بدون حل مشکل مردم آیا دولت مردمی می‌شود؟ شعار اشتغال و ازدواج و مسکن بدون هیچ حرکتی موثر آیا دولت مردمی می‌شود؟ خردشدن استخوان طبقات پائین، نه بلکه کارگران ‌کارمندان و کشاورزان و طبقات متوسط، آیا دولت مردمی می‌شود؟ تورم افسار گسیخته و عدم قبول و فراافکنی آن توسط دست‌اندرکاران اصلی آیا دولت مردمی می‌شود؟ کمبود دارو برای بیماری‌های سخت و هزینه‌های سنگین درمان برای طبقات پائین که جان افراد به لب رسانده آیا دولت مردمی می‌شود؟ عدم توانایی در کنترل نرخ ارز وکاهش ارزش پول مردم آیا دولت مردمی می‌شود؟ آرزوی داشتن خانه و خودرو برای طبقات پایین حتی متوسط آیا دولت مردمی می‌شود؟ اگر فردی به چنین دولتی  منتقد باشد و اعتراض داشته باشد و در پاسخ تبعید شود آیا این دولت مردمی است؟

بنابراین با وجدان بیدار و نه غرض‌ورز، چنین دولتی مردمی نبوده و در آینده هم با چنین روشی مردمی نخواهد بود.