درباره جشنواره مطبوعات
- شناسه خبر: 16598
- تاریخ و زمان ارسال: 25 تیر 1402 ساعت 08:00
- بازدید :
سید عبدالعظیم موسوی
جشنواره مطبوعات اتفاق خوبی بود و هر چه انتقاد درست و غلطی که داشته باشیم؛ از خوب بودن اصل اتفاق کم نمیکند.
انصاف بدهیم! در همین دو سه ماه اخیر، چند رویداد فرهنگی به مدیریت ارشاد در استان اتفاق افتاده است؟ حداقل چهار کنسرت برگزار شد که سالها قبل در حسرت یک اتفاق آن در طول یکسال، مانده بودیم. تئاتر صاحبدلان به میزبانی قزوین ـ برگزاری رویداد «زیبا و با وقار»ـ میزبانی جشنواره فیلم (حوا) ـ اجرای پردهخوانی غدیر، برای اولین بار ـ برگزاری سه تئاترنمایش طنز و اجرای تئاترهای فرهنگی در سالن تئاتر کتابخانه علامه رفیعی
روزنامهنگاری یعنی تجزیه و تحلیل اتفاقات اثرگذار. یعنی از منظرهای مختلف به یک رویداد نگاه کنیم و اثرات مثبت و منفی آن را بازگو کرده در جمعبندی، جنبههای خوب را تحسین و ابعاد دارای نقص را به کمال توصیه کنیم.
اینکه به دلیل جایزه گرفتن؛ یک رویداد فرهنگی را تحسین کنیم؛ همانقدر منفعتطلبانه و به دور از روح روزنامهنگاری است که به دلیل مخالفش، فقط به جنبههای از دید ما منفی پافشاری کنیم و کل تلاشهای جمعی را بیهوده بپنداریم.
1ـ همانطور که گفته شد؛ اصل اتفاق، رویدادی فرخنده و در خور سپاس بوده است. جشنوارهی که در آن استاندار و دادستان و نماینده مجلس یعنی نمایندگان سه قوه حضور داشتند؛ یعنی تکریم خبرنگار و روزنامهنگاری. حال اگر مدعوین در ابتدای جلسه کمتر بودند و در فضای مجازی از عکسهایی کم جمعیت برای القای عدم استقبال مخاطبین جشنواره استفاده شد؛ کمی کم لطفی به نظر میرسد. اگر چه صندلیها در میانه راه تقریبا پر شد. اما اگر استقبال کمی هم شده باشد؛ باید دلایل آن را بررسی کرد و این به هیچ وجه اصل رویداد را زیر سوال نمیبرد. کما اینکه در برخی جشنوارههای گذشته هم در آغاز جمعیت کمی حضور داشتند.
2ـ در جلسهای که مدیران رسانه با دکتر شمسایی مدیر کل مطبوعات داخلی داشتند؛ تفاوت یک مدیر کل سیاسی که از بیرون مطبوعات به آن قلمه زده میشد؛ با مدیر کلی که از جزئیات قانون مطبوعات و روند اقدامات گذشته و حال اطلاع دارد؛ بلکه در آن حضور داشته است؛ روشن شد.
اگر چه کسانی چون گذشته دویدن در کلام مهمان را انقلابیگری و از آن بدتر اصلاحطلبی تلقی کردند؛ اما ایشان با خونسردی جلسه را با پاسخهایی که انصافاً کارشناسانه بود؛ به پایان بردند. این در حالی بود که قبل از سخنان ایشان همه فرصت اظهارنظر داشتند. آقای شمسایی نه برای جمع کردن جلسه از ترفند وعدههای سرخرمن که معمولا مدیران دولتی بهره میبرند؛ استفاده کردند. و نه از توضیح مواضع صحیح بازماندند. امید است مدیر کل محترم که در جلسه حضور داشتند؛ همین دیدگاه را قاطعانه دنبال کنند و این یعنی قدمی عملی در مقابل ابتذالی که متاسفانه گریبانگیر رسانهها شده است.
3ـ در فقره اجرا اگر چه یکی از حرفهایترین اجراها را توسط آقای بیک داشتیم؛ اما در میان شعرها و شعارهای خوبی که خوانده شد؛ حاشیه زدن به نام اخلاق به قضیه استاندار و نماینده تاکستان، بدون حضور او و تجلیل از مدیر حاضر، از اخلاق به دور بود.
4ـ در کلیپهای بین برنامه عجیب این بود که در جشنواره مطبوعات، به جای اینکه از میانپردههای تولید رسانه چه کاغذی چه مجازی استفاده کنند؛ از میانپرده طنز با موضوع نقد گرانی مرغ و تخممرغ استفاده شد. (که البته جا دارد به صدای زیبا و بدون خش پارسای عابدی عزیز در کنار هنرهای دیگرش اشاره کنم.) و کلیپی که به دلیل حضور زودهنگام هنرمندان موسیقی بنده که معنی آن را نفهمیدم. هر چه بود؛ ربطی به جشنواره مطبوعات نداشت و میشد از آن در افتتاح یک گالری یا شروع یک برنامه تئاتر استفاده کرد.
اجرای موسیقی دانشآموزان، زیبا و اثرگذار بود. اجرای پیشدرآمد زیبای اصفهان در دستگاه همایون و ساخته مرتضی نی داود با شعری جدید، اجرایی در خور تحسین و روحبخش بود.
5ـ در بخش اهدای جوایز بنده خودم چون بارها در مقام داوری بودم؛ میدانم که داوری آثار رسانهای کاری سخت بوده و ضمن در برداشتن اصول و فنون نویسندگی، بسیار تحت تاثیر سلایق داوران است. داوران متر در دست ندارند که اندازه دقیق بگیرند. اصولی را لحاظ میکنند و در نهایت، میلشان در شرایط مساوی به اثری میبرد و آن را اعلام میکنند.
پنج داور در مورد اول بودن یک اثر ممکن است پنج سلیقه متفاوت داشته باشند.
بنابراین اعلام اول و دوم یا اعلام نشدن هرگز به معنای خوبتر و بدتر بودن یک اثر نیست.
یک نویسنده هیچ مطلبی را به قصد حضور در جشنواره نمینویسد. روزی که مینویسد؛ اثرش را در اجتماع میبیند و ارضاء میشود. چه در جشنوارهای جایزه بگیرد یا نگیرد.
کسانی در این جشنواره جایزه نگرفتند که نمیدانم اثری نفرستادند یا اگر فرستادند؛ دیده نشد که این صاحبقلمان، ستونهای دائم در نشریات پر تیراژ و وزین سراسری دارند. بنابراین نه جایزه گرفتن مایه تفاخر است و نه جایزه نگرفتن دلیل ناکارآمدی.
در داوری، معمول این است که آثار را از نام پدیدآورنده جدا میکنند و با کدی که ثبت میکنند؛ جهت داوری به داوران میسپارند و آنان نظر میدهند.
از تحسین اثر یک نویسنده از هر نشریه باشد؛ خوشحال باشیم و این هرگز به معنای درجهبندی نشریات یا نویسندهها یا قدرناشناسی از تلاشهای دیگران نیست.
6ـ یکی از موارد چالشبرانگیز اهدای جایزه به دو تن از فعالان فضای مجازی بود.
در اینکه فعالیت این عزیزان در خور تقدیر و تحسین است؛ حرفی نیست. چه خوب میشد اگر از این دوستان میانپردههایی زنده مثل برنامه زنده موسیقی برای تلطیف بیشتر برنامهریزی میشد. اما هنرنمایی این دو بزرگوار بیشتر کاری تئاتری است، که بر فضای مجازی به خوبی سوار شده و در جای خود قابل تقدیر است.
اما اینکه تئاتر رسانه است یا نه؟ مسلم است که تئاتر رسانه است. اما آیا هر رسانهای مطبوعات است؟ جشنواره مطبوعات آیا تئاتر را هم شامل میشود یا نه؛ در خور تامل است. سینما و کتاب و موسیقی و حتی منبر هم رسانه است. قرار نیست در جشنواره مطبوعات از سرآمدان همه رسانهها تجلیل مطبوعاتی!! شود.
گفتار تحقیرآمیز همراه با ادا درآوردن دوست تحسینشده تئاتریمان و اینکه پنج میلیون لایک را نشان رسانه بودن گرفتهاند؛ نادیده میگیریم که یکی مرد جنگی، به از صد هزار …
اهدای جایزه به خبرنگار صدا و سیما هم در همین بند قابل ذکر است که اگر ویژگیهای مطبوعاتی دارد؛ چرا که نه؟ به نظرم این از بزرگمنشی جشنواره است که صدا و سیمایی که همواره خود را تافته جدا بافته میدانست به بازی میگیرد و از اثری که مشخصات مطبوعاتی دارد؛ تجلیل میکند.
کلام آخر اینکه با تحقیر و تخفیف، کام عواملی را که هفتهها زحمت کشیدند تا یک رویداد فرهنگی شکل بگیرد؛ تلخ نکنیم. که فرمود: «ولئن شکرتم لازیدنکم …» و با ایرادات بیش از حد در لباس نقد، مسئولین را به ترک فعل و بیعملی سوق ندهیم.
در کنار کلیپ دلنشینی که از مرحوم لیلا امیری ساخته شد، که بهجا و زیبا بود؛ کاش یادی هم از مرحوم نصری میشد که با سابقهترین خبرنگاری بود که در این استان دیدم و یادی از مرحوم توفیق که سالهای مدید زحمت مطبوعات را در استان کشید و مدتی است روی در خاک کشیده است.
