حسرت بزرگ فوتسالی با قهرمانی برزیل در جام جهانی

محمد بهرامی

تیم ملی فوتسال برزیل در فینال جام جهانی ازبکستان با نتیجه 2 بر یک آرژانتین را شکست داد و برای چندمین بار قهرمان شد. دیدار رده‌بندی این رقابت‌ها بین تیم‌های اوکراین و فرانسه برابر هم صف‌آرایی کردند و این تیم اوکراین بود که با نتیجه 7 بر یک فرانسوی‌ها را شکست داد و بر سکوی سوم جهان ایستاد. شاید اگر تیم ملی ایران در بازی با مراکش آن افتضاح را به وجود نمی‌آورد، ما می‌توانستیم فینالیست جام جهانی باشیم. حداقلش این بود اگر جای فرانسه بودیم می‌توانستیم سوم جهان شویم. دو بازی ضعیف ایران در جام جهانی برابر فرانسه و مراکش، همه را ناامید کرد خصوصا بازی با فرانسه که زبان همه را برای انتقاد از ایران باز کرد.

برای ایرانی که ادعای قهرمانی داشت نباید تفاوتی می‌کرد که در مرحله حذفی با کدام تیم بازی کند ولی برابر فرانسه طوری بازی کردیم که دوم شویم و به مراکش یا برزیل نخوریم شاید برای عده‌ای این موضوع پذیرفتنی باشد اما در دنیای امروز که ورزش از همه نظر پیشرفت کرده و حرفه‌ای شده، فرار کردن از مواجهه با تیم‌های بزرگ جایی در ورزش ندارد.

اگر نگاهی به بازیکنان تیم ملی ایران بیندازیم می‌بینیم که 90 درصد ترکیب تیم یا لژیونر هستند یا حداقل در سطح اول فوتسال هستند، حسین طیبی، سعید احمد عباسی، سالار آقاپور، مسلم اولاد قباد، اصغر حسن‌زاده، محمد کریمی، باقر محمدی، سعید مومنی و غیره بازیکنانی هستند که هر تیمی یا هر مربی‌ای آرزوی داشتن آنها را دارد آن‌ وقت با این بازیکنان ما باید از روبرو شدن با مراکش بترسیم و برابر فرانسه برای دوم شدن بازی کنیم؟

ایران سرشار از استعدادهای فوتسالی است، استعدادهایی که به راحتی می‌توانند شکوفا شوند و در دنیا بدرخشند و این نیاز به تنه به تنه شدن این بازیکنان با بازیکنان بزرگ دارد، این مهم نیز فقط در بازی‌های بزرگ و میدان‌هایی نظیر جام جهانی و جام ملت‌ها اتفاق می‌افتد. پس نباید از روبرو شدن با تیم‌های بزرگ واهمه داشته باشیم.

یقینا همه مربیان برای حضور در رقابت‌های بزرگ و معتبر استراتژی‌های خاص خودشان را دارند اما فرار از مواجه شدن با قرعه سخت، اصلا راه مناسبی نیست. به فرض که ما می‌توانستیم با دوم شدن مسیرمان تا فینال را هموار کنیم. آیا نباید در فینال با تیمی مثل برزیل یا آرژانتین روبرو شویم؟ تا کی می‌خواهیم از مواجهه با این تیم‌ها در مراحل مقدماتی فرار کنیم؟

کسب قهرمانی بدون کسب تجربه و روبرو شدن با تیم‌های بزرگ، چقدر می‌تواند ارزشمند باشد وقتی حتی خودمان هم می‌دانیم که از این قضیه فرار کرده‌ایم؟

باید این تفکر را کنار بگذاریم و با تقویت تیم و تزریق روحیه به بازیکنان، آماده مسابقه با هر تیمی باشیم این اتفاق نمی‌افتد مگر با روحیه مبارزه‌طلبی و امید به کسب پیروزی.

این جام هم برای ایران تمام شد اما یک تجربه مثبت برایمان داشت آن هم اینکه از ترس مردن خودکشی نکنیم باید تا آخرین نفس بجنگیم و به قهرمانی امیدوار باشیم.