جاده‌های روستایی و فریاد مظلومیت روستاییان

سال‌هاست که مسئولان کشوری سیاستی با عنوان مهاجرت معکوس را در پیش گرفته و به طرق مختلف قصد زمینه‌سازی برای بازگشت روستاییان مهاجرت کرده به شهر هستند و در این راه به توفیقاتی نیز دست پیدا کرده‌اند اما این توفیقات آنقدر چشمگیر نبوده که بگوییم قابل تقدیر است، مشکلات فراوانی در این راه وجود داشته و دارد که مانع تحقق حتی 30 درصدی این اتفاق شده باشد.

مهاجرت معکوس نیاز به فراهم کردن زمینه‌های زیادی دارد که فراهم آوردن این زمینه‌ها نیازمند هزینه‌های زیادی است. مشکلات روستاها زیاد است و اگر بگوییم بخشی از این مشکلات باید با همکاری مردم برطرف شود، اما بخش عمده آن باید از سوی دولت حل شود. آب لوله‌کشی، گاز و برق از جمله مهم‌ترین نیازهای روستاییان در شرایط فعلی است و پس از آن اجرای طرح‌های توسعه‌ای روستاها مثل طرح هادی، از ضروریات است.

اما ضروری‌ترین نیاز روستاییان، ایجاد راه ارتباطی مناسب است تا بتوانند از این طریق ملزومات خود را از شهرها تهیه کرده و به زندگی در روستا ادامه دهند. طی دهه‌های گذشته نیز اتفاقات خوبی در این بخش رخ داد و روستاهای بسیاری دارای جاده مناسب جهت رفت و آمد شدند (فقط مناسب و نه آسفالته). اما جاده‌های خاکی احداث شده، دردسرهای زیادی داشت. استفاده از شن‌های درشت در تسطیح جاده، کار را برای عبور خودروها سخت می‌کرد و روستاییان مدام می‌بایست هزینه تعمیرات خودروهای آن را پرداخت می‌کردند. البته هنوز هم روستاهای بسیاری در استان هستند که جاده آسفالته ندارند و دهیار و شوراهایشان هر روز این اداره‌های عریض و طویل را برای پیگیری موضوع، طی می‌کنند.

روستاهای بسیاری هم هستند که مدت‌ها پیش جاده‌هایشان آسفالت شده است و اکنون این جاده‌ها نیازمند روکش هستند  اما وقتی دهیاران به اداره راه مراجعه می‌کنند با جمله‌ای به نام «بودجه نداریم» مواجه می‌شوند. وقتی هم که اصرار دهیاران و شوراها را می‌بینند، با یک یا دو کامیون آسفالت سرد، موضوع را سر هم می‌کنند که نمونه آن را در جاده‌ها به وضوح می‌بینیم. آسفالتی که به عنوان ترمیم درون چاله‌ها ریخته می‌شود، بدون آنکه غلطتک بخورد، پس از تنها یک هفته، پودر شده و از هم می‌پاشد و در این بین فقط پول است که هدر می‌رود.

طبق اعلام مدیرکل راهداری استان قزوین هزار و 800 کیلومتر از راه‌های روستایی استان خاکی هستند که برخی از آن‌ها جیپ رو و برخی نیز مسیرهای بین مزارع است، بقیه مسیرها هم برای روستاهای زیر 20 خانوار است، اولویت این اداره 700 کیلومتر اول است که به هزار میلیارد اعتبار نیاز دارد و شامل زیرسازی و آسفالت و در برخی موارد نیازمند ساخت پل‌ها و ابنیه است.

ـ30 درصد از دو هزار و 500 کیلومتر راه آسفالت هم از وضعیت مناسبی برخوردار نیستند و 20 تا 30 سال از عمر آن‌ها می‌گذرد، همچنین عبور بارهای خارج از ظرفیت و تناژ بالا که از معادن هستند و دوره‌های متناوب و سیکل‌های یخبندانی که اتفاق می‌افتد کیفیت این راه‌ها را کاهش داده است.

طبق اعلام این مسئول، 800 کیلومتر این راه‌ها نزدیک به 800 میلیارد اعتبار نیاز دارد و در مجموع برای رسیدن به نقطه مطلوب در راه‌های روستایی به هزار و 800 میلیارد اعتبار نیاز داریم، که از این میزان در سال جاری برای 177 میلیارد تومان با سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی استان براساس مصوبات کمیته برنامه‌ریزی شهرستان‌ها مبادله موافقت‌نامه صورت گرفته؛ یعنی ما با 10 درصد اعتبارات مورد نیاز درحال فعالیت هستیم.

هرچه هست، یکی از دلایل اصلی مهاجرت روستاییان به شهرها، عدم وجود راه ارتباطی مناسب جهت تردد است که رفت و آمد هر روزه را سخت می‌کند؛ ازاین رو روستاییان متحمل هزینه‌های گزاف تعمیر خودروهای خود می‌شوند که این اتفاق میل به ماندن در روستاها را کم می‌کند.