تقدیر را به تقریب درآغوش بگیر!

مردی باربر با ارابه‌ای قراضه از قافله قافیه‌ها جا مانده بود، بس که جیب‌هایش خالی و لبخند از رخساره‌اش گریخته بود. همو که دردِ هست و نیستش را در تنگی سینه‌اش پنهان می‌کرد و به این می‌اندیشید آیا با دستمزد باربری می‌تواند سیب‌زمینی و پیاز و تخم مرغ و گوجه‌ای بخرد تا شب هنگام پیش عهد و عیالش شرمنده نباشد.

هوا بس ناجوانمردانه سرد بود و مردی نحیف‌تر از نِی در کنج علاف راستا تمنا می‌کرد مردم بار خود را به او بسپارند تا چند اسکناس تاخورده و کهنه تسلی خاطرش شود. تا زیر آوار گرانی و بیکاری تقدیر را به تقریب در آغوش بگیرد و نگران بازگشتش به خانه نباشد.

بازار در شیب تورم و تظلم خمیازه می‌کشید، چرخ طافی‌ها آن روی سگ دنیا را بالا آورده بودند و میوه هیچ طعمی نداشت در حیص و بیص روزهای پایانی سال. در این میان باربر میانسالی که از فرط دلواپسی نمی‌دانست چندم کدام برجِ کدام سال بهار خواهد آمد، رنگ به صورت نداشت. اینگونه شد که آشفته و ناگزیر به زیر آواز زد، ترانه‌ای خراباتی را با صدای بلند خواند و از خدا و خلق خدا گلایه کرد.

تا پایان سال کهنه چیزی نمانده بود و مردی که با ارابه‌اش راه‌های لامروت بی‌چراغ را طی می‌کرد منتظر معجزه‌ای بود تا با دست پر به خانه برگردد و شمیم بهار را بر جامه مندرس اهالی خانه ای به مساحت یک آه بنشاند.مردی که زیر تازیانه روزگار شاعر شده بود، استعاره از سیب زمینی و پیاز و لیموترش.

از مرگ با یک تیر

می‌توان خلاص شد

اما امید،

زندانی ابدیست

که هر صبح،

در سینه‌ام بیدار می‌شود

و می‌پرسد؛

تا ابد چند روز مانــده رفیق …