ترازو به کدام سمت سنگینی می‌کند؟
- شناسه خبر: 12929
- تاریخ و زمان ارسال: 27 اردیبهشت 1402 ساعت 08:00
- بازدید :
نفیسه کلهر
این روزها که زنان بیشتر از گذشته شاغلند و بسیاری شغل‌های خرد و کلان در اختیار خانم‌ها قرار دارد، بعضی بین دوگانگی کمک کردن یا کمک نکردن زنان در هزینه‌های زندگی مشترک بحث می‌کنند.
در این گزارش دیدگاه‌های مختلف را بازگو کرده‌ایم.
*
سیما و محسن 12 سال است که ازدواج کرده‌اند. سیما در یک شرکت ساختمانی معمار است و محسن در یک کارخانه مسئول کنترل کیفیت.
سیما می‌گوید که درآمد محسن بیشتر از اوست و همین باعث شده تا عمده مخارج خانه با محسن باشد. از سیما می‌پرسم درآمد خودش صرف چه کاری می‌شود؟ و او توضیح می‌دهد: «راستش مدیرم چند ماه حقوق مرا نداده بود وقتی هم که داد من همه پول را بردم و دوتا دوچرخه معمولی برای خودم و محسن خریدم. تابستان نزدیک بود و دوست داشتم برنامه‌های دوچرخه‌سواری برویم و حقوق محسن هم بیشتر برای وام و اجاره خانه و خریدهای خانه صرف می‌شد و به خرید اضافی نمی‌رسید به خاطر همین با میل و اشتیاق خودم این کار را کردم.» او ادامه می‌دهد که در بقیه مواقع سال هم با حقوق کمش چیزهایی برای خانه و خودش و گاهی هم محسن می‌خرد اما معتقد است درآمدش آنقدر نیست که بتواند بار سنگینی را از دوش زندگی بردارد.
*
نسیم راهکار جالبی دارد. او از روشی که خودش و همسرش به کار گرفته‌اند اینطور برای ولایت تعریف می‌کند: «ما یک عابربانک مشترک داریم که هر کداممان هر ماه بعد از اینکه حقوق گرفتیم 5 میلیون تومان به آن واریز می‌کنیم و هزینه‌های خانه را با آن می‌پردازیم. بقیه حقوق هر کداممان هم می‌ماند برای خودمان. گاهی هم که خرج یک ماه بیشتر می‌شود هرکداممان بتواند از جیبش می‌پردازد. آخر هر ماه هم که چیزی در حساب بماند مستقیم می‌رود به حساب پس‌انداز که خب معمولا این اتفاق به ندرت می‌افتد.» می‌خندد و ادامه می‌دهد: «از اول زندگی ما همیشه دوشادوش هم کار کردیم و کنار هم زندگی را ساخته‌ایم. در کارهای خانه هم با هم مشارکت داریم و کارها را تقسیم می‌کنیم. همسرم هم انتظار ندارد همه بار کار خانگی روی دوش من به عنوان زن باشد. من هم در هزینه‌های زندگی همراهش هستم و اینطوری رفتار برابر داریم.»
*
ندا می‌گوید همیشه بدون اینکه همسرش بخواهد او در هزینه‌های زندگی مشارکت داشته. او اشاره می‌کند که این روش را از پدر و مادرش یاد گرفته است: «مادر من معلم بود و پدرم هم استاد دانشگاه. همیشه از کودکی یادم هست که مادر و پدرم حقوقشان را در کشوی دراور می‌گذاشتند و قفل هم نداشت. ما بچه‌ها هم هر وقت پول می‌خواستیم مادرم می‌گفت از پدرتان بگیرید و پدرم هم از همان کشوی دراور پول می‌داد به ما. ما اینطوری بزرگ شدیم. البته آن موقع خیلی مهم بود که مرد خانه احساس مردانگی زیادی داشته باشد. به خاطر همین هم مادرم اجازه نمی‌داد معلوم شود پولی که از پدرم می‌گیریم از حقوق اوست یا پدرم.» ندا همینطور ادامه می‌دهد: «سال‌هایی که عابر بانک آمد و پول‌ها از کشوی دراور به کارت عابربانک رفت دیگر این روش را نداشتند. با هم گفت‌وگو می‌کردند که فلان خرج را داریم یا فلان قسط موعدش نزدیک است و یکی را پدرم تقبل می‌کرد و معمولا آنکه کمتر بود را هم مادرم. ما اینطوری یاد گرفتیم که باید زن و مرد با هم کار کنند و وقتی زن زمانش را بیرون از خانه می‌گذراند شاید وظیفه دارد در هزینه‌ها هم مشارکت کند. همین روش را هم من و همسرم در پیش گرفتیم و من خوشحالم که در این اوضاع گرانی کاری دارم تا بتوانم نقش مفیدی در زمینه اقتصادی زندگی مشترکمان داشته باشم.»
*
سعید که مدیر یک شرکت خصوصی است، معتقد است که خرج خانه با مرد است. او در این مورد اینطور توضیح می‌دهد: «به نظر من هیچ چیزی مهمتر از وظایف مادری و همسری در خانه نیست. من دخالتی برای کار کردن یا نکردن همسرم نداشتم هیچ وقت. وقتی هم که دوست داشت کار کند من حمایتش کردم ولی از او خواستم زیاد فشار کاری را تحمل نکند. حقوقش را هم نخواستم وارد زندگیمان کند. گفتم برای خودش پس‌انداز کند. اما همیشه انتظار داشتم که مادر خوبی برای فرزندانمان باشد.»
او همینطور معتقد است که این روشی است برای زندگی او و همسرش جواب داده و اصلا اصراری ندارد تا دیگران هم به آن عمل کنند و اینطور نیست که هرکسی مغایر با نظر او نظری دارد اشتباه کند.
*
آنطور که متخصصان معتقدند بر اساس شرع و قانون مدنی کل درآمد زوجه برای امور خویش صرف می‌شود و می‌تواند از پرداخت مبلغ به زوج خودداری کند، تمام هزینه‌های جاری معیشت و درمان و… بر عهده سرپرست خانواده است. اگر زوجه پرداختی به عنوان هزینه مشترک زندگی داشته باشد می‌تواند در قالب قرض و کمک مالی در آینده بازپس بگیرد.
اما بهتر نیست به جای به میان کشیدن پای قانون با همدلی و همراهی برای داشتن زندگی بهتر دوشادوش هم کار کنیم و به سهم خود از زندگی باری سبک کنیم؟
خصوصا در این اوضاع اقتصادی که اغلب یک مرد به تنهایی نمی‌توانند سرپرست خانواده باشد و همه این بار را به تنهایی به دوش بکشد.
