تجربه نازی آباد

البته که شعارهای حتی ساختارشکنانه هم داده شد. اما پلیس با صبوری ضمن همراهی در راهپیمایی، از مجموعه شعاردهندگان حفاظت می‌کرد.

نتیجه چه شد؟ هیچ.. راهپیمایی در نقطه‌‌ای به پایان رسید و معترضین تخلیه شده پراکنده شدند.. اما این اتفاق مبارک که می‌توان دلایل بروزش را تحلیل کرد؛ با استقبال مواجه نشد و پیرامون آن سخن‌ها رانده نشد.

نه حامیان رسانه‌‌ای خارجی، که تمایل شدید دارند معترضین را به اغتشاشگر تبدیل کنند؛ در مورد آن سخن گفتند و نه از قضا کسانی که علاقه دارند برای جمع شدن سریع اعتراضات، آن را امنیتی کنند.

حامیان خارجی از درگیری استقبال می‌کنند و خبرهای داغ آن را منتشر و بزرگنمایی می‌کنند. چرا؟

چون بدون کمترین هزینه‌ بیشترین خسارات را روی دست حکومت می‌گذارند. خون! هر  قطره خونی که به زمین می‌ریزد؛ خون‌های دیگر را می‌جوشاند و اعتراضات و مطالبات را طولانی‌تر می‌کند. خون با پیشنهاد دیرهنگام گفت‌وگو و حتی عذرخواهی و غیره پاک نمی‌شود. خون، خون می‌طلبد و این مطلوب بیگانگان است و رسانه‌های آتش بیارشان.

اما این اتفاق فرخنده در نازی‌آباد چرا در میان حامیان نظام چندان مورد استقبال قرار نگرفت؟ در حالی که استمرار این رویکرد می‌توانست اعتراضات را به پروسه‌ای میرا تبدیل کند.

یعنی کم کم از هیجانش بکاهد و معترضین پس از تخلیه هیجان، پراکنده شوند و شاید دیگر اصراری هم به تکرار آن نداشته باشند.

اعتراضی که موضوع مشخص ندارد و اپوزیسیون مادام العمر شکست خورده برایش هدف براندازی تراشیده؛ بدون رهبر و انسجام و کمترین هزینه از طرف بانیان خارجی، فقط با بزرگنمایی‌های رسانه‌ای می‌خواهد پیروز شود؛ اگر آلوده به خون نشود؛ به غیر از پراکندگی و اضمحلال چه آینده‌ای خواهد داشت؟

به نظر می‌رسد عوامل این عدم استقبال باید مطالعه و بررسی و علت‌یابی شود. می‌توان به عنوان فرض مطرح کرد که مسئولین امنیتی از عواقب طولانی شدن به دلیل بی‌هزینه بودن این راهپیمایی می‌ترسیدند. یا از گرویدن مردم تماشاچی به معترضین…

می‌توان فرض کرد که پایان سریع اعتراضات بدون درگیری امنیتی، اهمیت حضور پلیس را کم می‌کرد. یا بی‌تفاوتی پلیس و مامورین امنیتی در برابر شنیدن شعارهای ساختارشکنانه. مطلوب نبود.

هر چه بود؛ اگر اعتراض و نهی از منکر مردم نسبت به حکومت را به رسمیت بشناسیم و از موضع قدرت و حاکمیت نخواهیم همواره با مردم سخن بگوئیم؛ اعتراضات تبدیل به اغتشاش و آشوب و شورش نمی‌شود. باید آگاه باشیم که مردمی که در اعتراضات، خسارت جانی می‌بینند؛ هرگز پشتیبان دولتشان نخواهند ماند و حکومتی که به تنهایی با نظم نوین جهانی و حاکمیت استکباری می‌جنگد؛ نباید فراموش کند که بزرگترین سرمایه‌اش مردم هستند. دشمن این را می‌داند بنابراین از هیچ تلاشی برای مقابله خونین حکومت و ملت، مضایقه نمی‌کند.

◼️

ظاهرا چهارشنبه این تجربه مفید در نازی آباد تکرار نشد.