بگذارید که قزوین هوایی بخورد!

فراموش کردیم که تخریب میراث یک شهر تخریب هویت و اصالت آن شهر است و میراث تاریخی اگر غبار نسیان به خود بگیرد، دیگر چیزی برای فخرفروشی مردمان آن دیار باقی نخواهد ماندـ

از آن دورها تا همین نزدیکی همواره شرایط محیطی، معماری بومی و بناهای تاریخی و آداب و رسوم و فرهنگ را تحت‌الشعاع قرار داده و موجب منحصر به فرد شدن بناهای تاریخی  شده  است. حال آنکه در کهن دیار قزوین برخی آثار ارزشمند به دلیل عدم توجه و رسیدگی رو به نابودی و تخریب است. اتفاقی که رفته‌رفته آثار خود بیگانگی و بی‌هویتی و فراموشی و بی‌تعلقی را در مردم هویدا می‌شود و شهروندان هر روزه دلسردتر و نومیدتر پای در رکاب شهر خواهند گذاشت.

بی پرده باید نوشت شهری که اولین و قدیمی‌ترین خیابان ایران را در بطن خود جای داده و ۵۷ سال آزگار پایتخت صفویان بوده است، در این سال‌ها زیر سایه برج‌ها تعادل خود را از دست داده است. اگر روزی روزگاری قزوین به تعداد بالای مساجد و کلیساهای تاریخی، کاخ‌ها و قلعه‌های اعجاب‌آور خود می‌نازید، امروز با به صدا درآمدن زنگ‌ها بیش از پیش نامهربانی با موطن حمدا… مستوفی در چشمخانه‌ها جا گرفته است. شهری با نُه هزار سال قدمت اگر در روزگار ماضی با عمارت کلاه فرنگی، باغ سپهدار، دروازه‌های دربکوشک و تهران‌قدیم و حمام بلور شناخته می‌شد، اینک به یمن حضور باروهای بی‌قواره در سیطره آسمانخراش‌هایی است که بی‌نگاهی به آینه‌های بی‌کوبه در پی زیبا شدنی آنی‌اند.

بی‌لاف و گزاف، شهری با صدها اثر فرهنگی و باستانی سراسیمه و سرگشته در جستجوی دیروزهای خود نگاه از منفعت‌طلبان می‌دزدد و نگران شناسنامه‌ای است که به دست عافیت‌طلبان مخدوش شده است.

کاش بگذارند و بگذارید بازماندگان قزوین در پس کوچه‌های خاکی شهر ریه‌های خود را آکنده از هوای تازه کنند. کاش مجوز دهند شهر راز رهایی‌اش را از چنگ استعاره‌ها زیر گوش عمارت‌هایش برملا کند و قزوین شلوغ کمی به گذشته‌اش رجوع کند. به قزوین دنج، خلوت و مملو از تاریخ و تمدن.