به مناسبت درگذشت آتیلا پسیانی، هنرمند خاطرهساز
- شناسه خبر: 21905
- تاریخ و زمان ارسال: 18 مهر 1402 ساعت 08:00
- بازدید :
از امیرحسین مهربان خواستم که نگاهی داشته باشد بر نقش سینما در خاطرهسازی. روانش شاد و یادش گرامی
«بیشتر از آنی خاطره دارم، که اگر هزارساله بودم میداشتم».
از زمانی که انسان، اولین نقاشیهایش را روی دیواره غارها کشید یا به دور آتش شروع به رقص کرد و یا حتی وقتی که به جادوی موسیقی و کلمات پی برد، هزاران سال میگذرد. اما در میان همه این هنرها، هفتمین هنر قدمت کمتری دارد. سینما با عمر صد و چندین سالهاش، جوانترین هنری است که به رسمیت شناخته شده (اگر هنر بازیسازی را نادیده بگیریم). اما گویی همه هنرهای دیگر در این هزاران سال، مقدمهای بر تولد او بودهاند. حداقل از نظر من که اینطور است. گاهی فکر میکنم سینما، همان مهره قد بلند بازی خانهسازی(تتریس) است که همه مهرههای دیگر به انتظارش نشسته بودند تا بیاید و جای خالی را در سازه هنر پر کند. این باعث میشود که با خود بگویم که چه قدر خوششانس هستم که در عصر پرده نقرهای سینما زندگی میکنم.
تیتر نوشتهام را از داخل فیلم کوتاه کراوات، ساخته یورگوس لانتیموس برداشتهام که خود فیلم هم ارتباط تمثیلی با سینما دارد و به یکی از رازها و شگفتیهای مهم آن اشاره میکند. اینکه سینما، جهانی به وسعت دیدگان ما میسازد و حتی رنگ و بوی دیگری به هر آنچه که تا الان دیدهایم میدهد. به خاطر همین است که در عمر کوتاه صد و چندین سالهای که دارد، خاطرات و لحظاتی را رقم زده است که فراتر از قدمت بشر است. همانطور که در یک چشم به هم زدن ما را از دوران انسان نخستین استخوان به دست، به ابر انسان فضانورد میرساند(1) و یا حتی دایناسورهای منقرض شده را از میلیونها سال قبل به زمان حال میآورد(2).
پانوشت:
1ـ 2001 ادیسه فضایی(استنلی کوبریک)
2ـ پارک ژوراسیک(استیون اسپیلبرگ)