برای آیندگان چه گذاشتیم؟

خبر تلخ بود. «دریاچه ارومیه بعد از 13 هزار سال خشک شد».
اینکه از آن دریاچه‌ی زیبای نمک با آن ساحل زیبایش که 20 سال پیش در سفری کوتاه به ارومیه به تماشایش نشسته بودم دیگر اثری نیست تا به بچه‌هایم نشان بدهم و از زیبایی‌هایش بگویم دلم می‌گیرد…
در یکی از پیج‌ها عکسی قدیمی از میدان ولیعصر قزوین منتشر شده بود که فردی سوال پرسیده بود این عکس مربوط به کجاست؟ عکس مربوط به 20 تا 25 سال پیش بود. ولی آن تغییری که بیش از همه به چشم می‌آمد تبدیل شدن میدان به چهارراه نبود، بلکه تعداد درختان و باغ‌های اطراف میدان ولیعصر آن سال‌ها بود نه ساخت چهارراه ولیعصر کنونی. به اسم توسعه‌ی شهر و طرح جامع شهری درختان کهنسال و باغستان‌ها را از بین بردیم بدون آن که جایگزینی برایش داشته باشیم؛ بدون آن که فکری به حال آیندگان کنیم در مسیر رودخانه‌ها ویلا ساختیم و یا زیرگذر و خیابان‌های شیک ساختیم. درختان تنومند چند صد ساله را بریدیم آن هم در خفا و شبانه؛ اگر بریدن درختان چند صد ساله برای اجرای طرح جامع شهری باشد که صاحبنظران باید در موردش نظر بدهند به هر حال اگر اجبار به بریدن درختان است جای دیگر دو برابر درختان بریده شده را بکارید. اصلا باغداران را تشویق کنید و نهال رایگان به جبران درختان بریده شده به آنها بدهید تا شهر ریه‌هایش از بین نرود تا باغستان‌هایمان کم نشوند، تا زیبایی‌های شهرمان از بین نرود، تا برای نسل بعدمان هم زیبایی‌ها بماند.
اما از قاچاقچیان و دلالان چوب هم نباید گذشت؛ آنهایی که نادانسته زیبایی و باغستان‌های قدیمی شهر را به تاراج می‌برند. در مورد خبری که اخیراً منتشر شد اینکه قاچاقچیان و دلالان چوب بوده‌اند که درختان همان قسمت پروژه امام رضا (ع) را بریده‌اند، حرف و حدیث‌ها و حدس و گمان‌هایی زده شد که چرا در همان مسیر و همان مکان پر سروصدا و پر تنش این اتفاق افتاده؟ ولی بریدن درختان زنده و پر بار واقعا دل بی‌رحمی می‌خواهد!
در کودکی به یک باغ سنتی خیلی رفت و آمد داشتیم و آنجا بود درخت‌های بادام و بوته‌های انگور را دیدم و برگ‌هایشان را لمس کردم و میوه‌هایشان را چیدم تا اینکه چند سال پیش شنیدم دزدان چوب، شبانه به این باغستان سنتی رفته‌اند و تمام درختان بادام را بریده‌اند و چوب‌هایش را به تاراج برده‌اند؛ دلم گرفت. از آن باغستان فقط تنه‌های بریده شده‌ی درختان باقی مانده بود و بس!! آن را هم برای آیندگان نگذاشتیم…
در مصرف آب صرفه‌جویی نکردیم، در نگهداری آب‌های موجود کوشا نبودیم. جمعیت زیاد شد ولی خیلی در حفظ داشته‌هایمان تلاش نکردیم تا منابع آبی ما هم محدود شد …
فقط ماشین تولید شد و کارخانه‌ها و نیروگاه‌ها ساخته شدند. چاره‌ای برای آلودگی‌های زیست محیطی احتمالی نکردند و نتیجه‌اش آلودگی هوا شد.
ما هیچ چیز برای آیندگان نگذاشته‌ایم، آب، هوا، و طبیعت را فقط برای خودمان خواستیم…