بازماندگان از تحصیل و ناکارآمدی آموزش مجازی

مدیرکل آموزش مراکز آموزش از راه دورِ وزارت آموزش و پرورش از تحصیل بیش از 120 هزار بازمانده از تحصیل در مراکز آموزش از راه دور کشور خبر داد.

ایرج شاهملکی 19 آبانماه در حاشیه نشست قطبی مدارس غیردولتی و هیات امنایی با اشاره به وجود 1448 مدرسه آموزش از راه دور در سطح کشور، گفت: در حال حاضر 127 هزار دانش‌آموز در این مدارس مشغول تحصیل هستند.

او ماموریت اصلی این مدارس را افزایش پوشش تحصیلی دانش‌آموزان بازمانده از تحصیل دانست که در مراکز کمتر توسعه یافته و مناطق عشایری و روستایی ساکن هستند.

شاهملکی همچنین با اشاره به تشکیل قرارگاه جهاد عدالت تربیتی در سطح وزارت آموزش و پرورش گفت: مدارس از راه دور در راستای ماموریت همین قرارگاه است تا بتوانیم بازماندگان از تحصیل را تحت پوشش قرار دهیم و آنها را از آموزش و پرورش بهره‌مند سازیم.

وی با بیان اینکه عمده فعالیت های این مدارس بر بستر فضای مجازی است، گفت: ویژگی مهمی که این مدارس دارند انعطاف در شیوه آموزش آنهاست تا در مناطقی هم که دسترسی به فضای مجازی فراهم نیست، بتوانیم از شیوه‌های دیگر آموزشی استفاده کنیم.

مدیرکل آموزش مراکز آموزش از راه دور وزارت آموزش و پرورش خاطرنشان کرد: این مدارس به دلیل بهره‌مندی از ظرفیت آموزش‌های تلفیقی ـ ترکیبی (حضوری، نیمه‌حضوری و غیرحضوری) و همچنین بهره‌مندی از روش‌های متنوع شامل کتاب‌های دیداری، شنیداری و آموزش‌های الکترونیکی، بهترین بستر جهت جذب تمام بازماندگان از تحصیل در مناطق کمترتوسعه یافته، مرزی، عشایری و روستایی هستند.

شاهملکی افزود: در این مدارس مقاطع متوسطه اول و دوم که پایه هفتم تا دوازدهم را شامل می‌شود، فعال هستند.

این مسئول یادآور شد: مخاطبان این مدارس هم دانش آموزان بازمانده از تحصیل بالای 18 سال و نیز دانش آموزان لازم التعلیم زیر 18 سال هستند که تعداد دسته دوم در این مدارس بسیار اندک و حدود چهار هزار نفر هستند و عمده جامعه مخاطبان این مدارس همان دانش‌آموزان بازمانده از تحصیل می‌باشند.

*

سه سال از شروع مجازی شدن کلاس‌های درسی آموزش و پرورش می‌گذرد. از روزی که کم کم برنامه «شاد» به خانه‌ها آمد. حتی برای بسیاری از بچه‌های شهرنشین مدتی طول کشید تا بتوانند یک گوشی تلفن دست و پا کنند و با آن سر کلاس حاضر شوند. هرچند از آن موقع شیوه آموزش مجازی برای بسیاری از کلاس‌های غیر درسی مورد استقبال قرار گرفت ولی به نظر می‌رسد آموزش و پرورش در آموزش مجازی آنقدرها هم موفق نبود.

«امید» دانش‌آموز کلاس سوم دبستان است. مربی‌اش یک برگه‌ی ‌کپی برای مشق شب به آن‌ها داده. از او می‌خواهم کلمات را بخواند و با آن‌ها جمله بسازد. به نظر جمله سختی هم نمی‌رسد: «برای ـ برخی ـ مفید ـ بچه‌ها ـ کتاب‌ها ـ نیستند.»‌ اما ساختن این جمله برای امید سخت است. چند دقیقه‌ای می‌گذرد تا می‌فهمم او بلد نیست کلمات را بخواند. مشکل اصلی او حروف هستند. حروف را نمی‌شناسد و اصلا نمی‌تواند بخواندشان. کلاس اول و دوم را با آموزش مجازی گذرانده و حالا با حضوری شدن مدارس در کلاس سوم می‌بیند چیز زیادی بلد نیست. پدر کارگر و مادر بی‌سوادش هم نتوانسته‌اند در این مدت به او چیزی یاد بدهند.

پلی‌کپی را برمی‌گردانم و سوالات ریاضی را برایش می‌خوانم. وقتی می‌خوانم و توضیح می‌دهم می‌تواند سوالات را حل کند و اعداد را به صورت عددی بنویسد. اما خودش در خانه نمی‌تواند سوالات را بخواند و در نتیجه هر هفته تکالیفش را ننوشته می‌برد مدرسه.

“سلیمه” دختر دیگری است که کلاس دوم است. در روخوانی مشکل دارد. بیشتر کلمات را نمی‌تواند بخواند اما بعضی را می‌تواند. املاهایش عجیب و غریب است. حروف را به اشتباه یاد گرفته. «گاو» را «گار» می‌نویسد و «مسجد» را «مشجد». خجالت می‌کشد از اینکه اشتباه کند و به خاطر همین سعی می‌کند برای اینکه کسی نداند بلد نیست زیاد چیزی ننویسد و همین حسابی او را از درس و تحصیل عقب انداخته است.

تقریبا هر هفته امید، سلیمه و دوستانشان را می‌بینم که در یک موسسه خیریه در کلاسی با معلمی داوطلب می‌نشینند و حروف را آموزش می‌بینند بچه‌هایی از کلاس دوم، سوم و چهارم و حتی پنجم هستند که حروف را در آموزش مجازی و با وجود همان کلاس‌های کم حضوری اما یاد نگرفته‌اند و حالا قرار است اینجا بنشینند تا بتوانند خواندن و نوشتن که برای کلاس اول دبستان هست را بیاموزند.

با این شرایط باور اینکه آموزش مجازی می‌تواند به بازماندگان از تحصیل کمک کند و برایشان مسیر روشنی را به ارمغان بیاورد، سخت است.