باران چترش را جا گذاشته بود!

امید مافی

درست پنجاه روز از بوی تند ماهی دودی وسط سفره‌های نو گذشته بود که حاجت‌خواهان باران در باغستان‌های قزوین گرد هم آمدند و برای گریستن ابرهای ناشناس استغاثه کردند.

انگار پنجاه‌بدر ته‌مانده مهمانی و دید و بازدیدهای عید بود. انگار سیزده‌بدر تکرار شد که قزوینی‌ها از ته دل خندیدند، آش و دیماج خوردند، تفریح و تفرج کردند و به نیت تَر شدن زمین دو رکعت نماز خواندند.

امسال باغستان و مصلی قیامت بود. پنجاه روز پس از پیچیدن شمیم شمعدانی‌ها وقتی زهر آفتاب گرفته شد و چین‌های لوند دامنِ اردیبهشت هوش از سر بهار پراند، قند توی دل شهر آب شد. پس جمعیتی بی‌اعتنا به گرانیِ گردنکش در نیمروزی دلپذیر گل گفتند و گل شنفتند و دلهره‌های قدیمی و گر گرفته را به سینه آسمان پاشیدند.

آن روز مصلی شلوغ‌ترین جای دنیا شد، وقتی نسیم عصرگاهی وزید و باران چترش را جا گذاشت تا خشکسالی از باغستان‌های پسته رخت بربندد و ربیع سخاوتمندانه گیسوی بلندش را دور شهر بپیچد.

آن روز، قزوین باستانی تکیه داده به عصای منبت‌کاری‌اش از ته دل تبسم کرد و از عطر نرگس‌های مست لبریز شد. آن روز پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها قصه‌های زیرخاکی را واگویه کردند و فرزندان و نوه‌ها برای پنجاه‌بدری که به موقع رسید، هورا کشیدند تا غصه برای ساعتی پاک شود در ضمیر ناآرام این جغرافیا و زمین جغجغه‌اش را زیر گوش کودکان بازیگوش شهر به صدا درآورد.

کاش همه روزهای سال پنجاه‌بدر بود و باران از فنس‌های مرزهای مرموز می‌گذشت و حال اهالی این کهن شهر را خوب‌تر از خوب می‌کرد. کاش دنیا را در همه روزهای سال مه برمی‌داشت و تن‌پوش خیس یار بر بند رخت، چکه‌چکه زمین را سبز می‌کرد.

در پنجاه‌بدر شلوغ امسال باغستان‌های خاطرمان بارانی شد و موریانه‌ها طومار قحطسالی را پیچیدند، مادامی که عطر آلاله‌های وحشی در امتداد درختان بادام، در شهر پیچید و بوی تن ملال از تن بهار بیرون رفت… کاش بودید و می‌دیدید…

بهار آمد

عکس‌ها پر از عندلیب شدند

باغستان‌ها پر از گنجشگ

طوفان نسیم شد

و نسیم شانه‌ای برای علفزار

بهار آمد

دنیا عوض شد

اما آمدن بهار مهم نیست

مهم، شکفتن گل‌ها در قلب توست!