انفعال در سیاست

اگر سیاست انفعالی سرنخ تدبیر را از دستمان خارج کند؛ باید به تبعاتی تن در دهیم که ناخواسته است.

اما اگر سیاست‌مان فعال و کنشگرانه باشد؛ تبعات آن سنجیده خواهد بود. این اصل را در همین بازی‌های جام‌جهانی قطر می‌توان به عنوان یک مثال زنده مطرح کرد.

£

وقتی ایران با 6 گل به انگلستان باخت؛ امیدواران به نجات از غرب به خیابان‌ها آمدند و خوشحالی کردند. در عوض علاقمندان به تیم ملی که از طرف مقابل منسوب به حکومت تلقی می‌شدند؛ غمگین شدند. عمل شادکامان را تقبیح کردند و خود موضع شکست خوردگان را اتخاذ نمودند.

در بازی ایران و ولز موضوع برعکس شد. ایران برنده شد و هواداران تیم ملی به خوشحالی و پایکوبی پرداختند و مخالفین مواضع تند اتخاذ کردند که این همه کشته روی دست مردم مانده؛ چه جای خوشحالی و پایکوبی است؟ فراموش کرده بودند که خودشان هفته گذشته چه دستمال‌هایی را در هوا چرخاندند.

در شکست در برابر تیم فوتبال آمریکا باز هم همان رفتارهای باخت به انگلستان تکرار شد در حالی که هم موافقان و هم مخالفان در یک سیاست انفعالی دست و پایشان را بستند به طوری که از پذیرش تبعات و عواقب آن ناگزیر بودند.

قبح حمایت از پیروزی بیگانگان به اندازه کافی معنای بی‌وطنی را دارد و زشت است و حمایت از پیروزی فوتبال ملی البته که جایگاه پسندیده‌ای دارد، اما اگر معنای شکست و پیروزی در میادین ورزشی شکست و پیروزی در سیاست تلقی شود؛ آن وقت هزاران عامل موثر در شکست و پیروزی حاکمیت در اقتصاد و سیاست و … فرو کاسته می‌شود به شکست و پیروزی تیم فوتبال و این انفعالی است که از تبعات آن نمی‌توان گریخت.

£