از کجا بخریم؟

آرزو رضایی انارستانی

می‌خواهد مبلمانش را عوض کند، اطرافیان توصیه می‌کنند که برود تهران. می‌گویند: تنوع بیشتر است. سر تکان می‌دهد و می‌گوید: دوست دارم سود را به جیب همشهری‌های خودم بریزم. این‌جا هم تنوع بالاست.

از خرج و برج که خلاص می‌شویم، راهِ کتاب‌فروشی را پیش می‌گیرم. می‌شود با تتمه‌ی جیب چند تا کتاب خرید. کنار خیابان بساط کرده است. می‌گوید: کتاب با پنجاه درصد تخفیف. عناوین، دل را قلقلک می‌دهد. کتاب را که برمی‌دارم، ورق نزده می‌فهمم که افست است؛ کیفیت داغان داد می‌زند که غیرمجاز است. کتاب را سر جایش می‌گذارم. از پشت می‌گوید: بیا خانم باز هم تخفیف می‌دهم. برمی‌گردم که بگویم: افست نمی‌خرم. دلم برای چشمانش می‌سوزد. او هم لابد در خرج و مخارج مانده!

توی کتاب‌فروشی قفسه‌ها را بالا و پایین می‌کاوم. چند تا کتاب از نویسندگان قزوینی، از پارسال تا امروز چاپ شده؟ سه چهار تایش را خبر دارم. سراغشان را می‌گیرم. ندارند! کتاب‌فروشی‌های بعدی هم همین‌طور. با این‌که ناشرهایشان معتبرند!

از دوستان نویسنده می‌پرسم. می‌گویند در قزوین پیدا نمی‌شود. آدرس اینترنتی می‌دهند. کتاب‌فروشان قَدَر تهرانی. با فروشگاه‌های فیزیکی بزرگ و سایت‌ها و صفحه‌های مجازی معتبر. فکر می‌کنم چرا؟ تخفیف دارند. سفارش می‌دهم. با هزینه‌ی پست، همان قیمت پشت جلد درمی‌آید.

مبلمان نو خریده و خوشحال است. از کیفیت و تنوع و بهتر بودن قیمت می‌گوید. سوال باز توی ذهنم می‌چرخد؟ پس کتاب چرا نیست؟ چرا کتاب نویسندگان قزوینی را باید از تهران، بخریم؟

بعد از هزار و بوقی، جلسه‌ی فرهنگی با محوریت کتاب یکی از دوستان قزوینی، برپا می‌شود. توی جلسه، اولین کتاب‌فروشی شهر را معرفی می‌کنند. بزرگی که انگار حالش خوب نبود، شاکی می‌شود که چه جای این کارهاست؟ باز هم سوال‌های بی‌جواب! مگر چه اشکالی دارد؟ در شهری که کتاب‌فروشی‌ها دچار ضعف‌اند، تکریم‌شان به بالیدن کمک می‌کند.

در شهر ما، نویسندگان خوب زیادند. همین آقای مجید رحمانی که پارسال، با کتاب ویروس عاشق، در جشنواره‌ی جلال آل‌احمد برنده‌ی جایزه شد، یا خانم آزیتا خیری که بیست عنوان رمان چاپ شده دارد. پویان تقی زاده که اثر وزینی چاپ کرد و مریم رجبی با یک رمان فوق‌العاده… کتاب هیچ‌کدامشان با وجود ناشران معتبر در قزوین نیست. چه حیف! ما قزوینی‌ها باید کتاب‌هایشان را از تهران بخریم!