از خبرت که می‌آمد خبر نداشتی!

امید مافی

اینجا روزگاری سبزه‌میدان بود. قلب قزوین آن زمان‌ها سبز بود و نبض تپنده‌ای داشت در هرم گرمای تن‌سوز شهری نُقلی‌تر از شهر موجود. اینجا در میانه چمنزار، آدم‌ها بی‌آنکه چنته خالی پایتخت صفویان را به یاد بیاورند، یله بر سایه‌ای نه چندان بلند کوفتگی، خستگی و دلشکستگی خویش را به فواره‌ها می‌سپردند و با دمی غنودن در حوالی گوسفندها سبک می‌شدند.

بله اینجا روزگاری سبزه‌میدان بود. سبزِ سبز و یادآور گذشته دور و دراز یک کهن دیار باستانی. آن سوتر سینما ملت جماعتی را به اپیزودهای دلهره‌آور سنجاق می‌کرد. عمارت کلاه‌فرنگی خاطراتش را زیر گوش غریبه و آشنا واگویه می‌کرد، دکه‌های مطبوعات تیترهای دواگلی رنگ را در دیدرس مردمانِ تشنه خبر قرار می‌دادند و قهوه‌خانه‌ای با چای لب‌سوز و دیزی سنگی آوازهای شاد را بر لب‌ها می‌نشاند.

حالا اما سبزه میدان از شکوه سال‌های ماضی بی‌بهره است و بی‌خبر از خبرهای تلخ در گرمای مرداد دستک می‌زند به خاموشی و فراموشی. حالا سینمای شلوغ آن سوی میدان به اغما رفته، کلاه فرنگی جزر و مد سال‌های بشکوه را از یاد برده، دکه‌های مطبوعات زانوی غم بغل گرفته‌اند، نارون‌ها جیک نمی‌زنند و قهوه‌خانه باصفا از عدم سر درآوره است. حالا حوالی غروب آنجا میانه میدان جایی برای پیرمردها نیست و کلاغ‌ها دنیا را روی سرشان می‌گیرند، وقتی به آدم‌های خسته جانِ زیر خط فقر چشم می‌دوزند. حالا نه صدای مردی که همین روزها بستنی یخی می‌فروخت و تابستان را تحمل‌پذیر می‌کرد به گوش می‌رسد و نه دیالوگ‌های فیلم‌های آبگوشتی، سکوت سکرآور را با هیاهویی آمیخته به هلهله تاخت می‌زنند.

اینجا سبزه‌میدان، در ساعت ۵ عصر کلاه‌فرنگی بیهوش و مدهوش بر استواری خویش بیمناک شده و هیچ بعید نیست اگر شاه تهماسب صفوی سر از خاک برآرد و این میدان تهی از هیجان را نظاره کند غمباد بگیرد و ترجیح دهد به اعماق تاریخ برگردد و سبزی را نه در سبزه‌میدان که در برزخستان گره بزند و نام گل‌های پرپر کاخ چشم‌نوازش را در خیال هجی کند.

بی‌گزاف در سبزه‌میدان مدل ۱۴٠۳ نه جایی برای یله دادن هست، نه جایی برای فیلم دیدن، نه جایی برای نقاشی خاطرات هزار ساله و نه جایی برای نوشیدن دو فنجان چای سیلان. پس آلبوم خاک گرفته را ورق می‌زنیم، قلب شهر در سال‌های تاخورده را مرور می‌کنیم و از عطر اقاقیای خجالتی آن سوی میدان محظوظ می‌شویم. با التذاذ بی‌پایان!