«آیینه‌ای رو به شهر، رو به مردم»

از نخستین روزی که «آیینه شهر» راه افتاد، هدف ساده بود اما جسورانه. صدای شهر را بدون واسطه، با همان تُن گله‌مند، کنجکاو یا امیدوارش، منتشر کنیم. گاهی لحنش جدی بود، گاهی گلایه‌آمیز، گاهی هم با طعنه و لبخند.

صفحه‌ای که از وضعیت آسفالت می‌نویسد، ولی وسطش درباره عزت نفس یک محله قدیمی بحث می‌کند. صفحه‌ای که می‌پرسد چرا فلان پروژه عمرانی نیمه‌کاره مانده، اما هم‌زمان از تعزیه، از هویت، از خاطره جمعی هم می‌گوید.

ما در این صفحه با شهر قهر نمی‌کنیم، اما با آن تعارف هم نداریم. گاهی تند می‌نویسیم، گاهی نرم. گاهی مدیران را به پاسخگویی دعوت می‌کنیم، گاهی هم از اهالی محل می‌خواهیم مسئولیت خود را فراموش نکنند.

اما سخت‌ترین بخش کار شاید همین باشد؛

نوشتن از شهری که هر روز زیر پوستش چیزهایی می‌گذرد که نه در اخبار رسمی می‌آید، نه در بولتن‌ها. آیینه شهر تلاش می‌کند با چشم باز، بی‌سانسور از واقعیت زندگی شهری بگوید؛ بی‌آنکه به دام زردنویسی یا شایعه‌سازی بیفتد.

در روز خبرنگار، ما یادمان نمی‌رود که این صفحه بدون مشارکت مردم بی‌معناست. بدون آن‌هایی که زنگ می‌زنند، عکس می‌فرستند، گلایه می‌کنند، تشکر می‌کنند، یا حتی گاهی انتقاد می‌کنند که چرا دیر رسیدید.

آیینه شهر، مثل خود شهر، پر از صداست. اگر هنوز روشن مانده، به‌خاطر همین صداهاست؛ صدای کوچه، صدای نارضایتی، صدای امید.

اگرچه صفحه «آیینه شهر» به موضوعات اجتماعی و شهری می‌پردازد و گاهی خطی روشن و راهی را به مسئولان شهری نشان می‌دهد، اما واقعیت این است که هنوز نگاه مدیران شهر به این صفحه روشن نیست. این صداها آن‌طور که باید شنیده نمی‌شوند. بعضی‌ها هنوز هم بعد از هر نقد، دنبال تکذیبیه‌اند یا جوابیه.

کاش روزی برسد که این صفحه، نه به چشم یک دردسر، که به چشم یک چراغ راه دیده شود. نه فقط برای دیدن کاستی‌ها، که برای یافتن راه‌حل‌ها. آن روز، شاید آیینه شهر دیگر فقط بازتاب‌دهنده نباشد؛ بلکه روشن‌کننده باشد.