آزادی، ورزشگاهی که همچنان آبروداری می‌کند

معصومه رضایی سراج

ورزشگاه آزادی تهران که ساخت آن به زمان قبل از انقلاب باز می‌گردد، سالها بود که از نواقص بسیاری رنج می‌برد و هر بار که کارشناسان کنفدراسیون فوتبال آسیا برای بازدید از این ورزشگاه جهت تایید آن برای بازی‌های ملی و آسیایی می‌آمدند، نواقص آن را متذکر می‌شدند، سرانجام به مرحله بازسازی رسید و قریب به 6 ماه تعطیل شد تا بازی‌های تیم‌های استقلال و پرسپولیس به استان‌های اطراف از جمله قزوین منتقل شود.

نیم قرن از ساخت نخستین ورزشگاه مدرن ایران که در غرب تهران بنا شده می‌گذرد؛ ورزشگاهی که بتواند میزبانی بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ را عهده‌دار شود. حالا و در مقطعی که صحبت و بحث درباره ورزشگاه آزادی زیاد است، بازهم می‌توان این سوال را از مسئولان پرسید که چرا در بازی‌های ملی از استادیوم‌هایی قابل قبول و استاندارد، چون فولاد آره‌نا، نقش جهان یا ورزشگاه امام رضا استفاده نمی‌شود؟ موضوعی که در ماجرای میزبانی ایران در بازی با قرقیزستان هم مورد سوال بود و اتفاقات مختلف باعث شد تا دیدار تیم ملی در ورزشگاه فولادشهر اصفهان برگزار که تصاویر منتشر شده از بازی و چمن ورزشگاه مایه آبروریزی شد.

واقعیت آن است که در چند دهه اخیر تلاش‌هایی برای ساخت استادیوم‌های جدید و اغلب کوچک در استان‌های مختلف صورت گرفت تا حداقل نیاز آن استان و جامعه علاقه‌مند به فوتبالش را برطرف کند، اما در موارد نسبتا زیادی، جانمایی اشتباه برای ساخت این ورزشگاه‌ها عملا آنها را بلااستفاده کرده و هیچ منفعتی برای فوتبال ایران نداشته است. گرچه در این بین ورزشگاه‌هایی هم هستند که زیرساخت مناسبی برای فوتبال ایران به حساب می‌آیند و برای دیدار‌های بین‌المللی می‌توان روی آنها حساب کرد.

این ورزشگاه که در کشورمان درتمام این سالها آبرو داری کرده بود، با تعطیلی موقت، ضعف زیر ساخت‌های ایران را از این ناحیه آشکار کرد تا مشخص شود برخلاف ادعای حرفه‌ای بودنی که داریم، هیچ نشانی از حرفه‌ای بودن نداریم. در شهرستان‌ها ورزشگاه‌هایی با ظرفیت‌های کم داریم که می‌توانند میزبان بازی‌ها باشند اما گنجایش کم جمعیت در آنها باعث می‌شود تا نتوانند آنچنان که باید از تیم ملی و تیم‌های باشگاهی میزبانی کنند.