وحید حاج سعیدی

پنجره‌ای داشت خانه‌ی ما رو به خیال گشوده، گاهی که دلمان می‌گرفت می‌رفتیم و از پشت این پنجره تماشا می‌کردیم خیال‌ها یا واقعیات خیال‌انگیز را. پشت در هر چه دغدغه و فکر گرفتاری خودمان بود می‌گذاشتیم دست کسانی که دوستشان داشتیم می‌گرفتیم کنار سایر مردم می‌نشستیم، چراغ‌ها خاموش می‌شد، جهانی که در آن نشسته بودیم را به مقصد جهان فیلم ترک می‌کردیم. دلمان همراه آدم‌هایی دیگر می‌شد که در جهان فیلم با گرفتاری‌ای دست و پنجه نرم می‌کنند، با آن‌ها می‌خندیدیم و برایشان می‌گریستیم و لحظاتی چنین سپری می‌شد.