|
آرش صالحی ـ حقوق بیمار یکی از محورهای شاخص در تعریف استانداردها جهت مدیریت بر خدمات بالینی است. در همین راستا 2 منشور حقوق بیمار در سال‌های 1381 و 1388 تدوین و از سوی معاونت سلامت وزارت بهداشت ابلاغ شده است. هدف از تدوین منشور حقوق بیمار، اطمینان از مراقبت کافی از بیماران و ارتقای کیفیت خدمات بهداشتی و درمانی است. حق دریافت خدمات مطلوب و آگاهی از اطلاعات پزشکی به نحو کافی، حق انتخاب و تصمیم‌گیری آزاد بیمار در دریافت خدمات سلامت، احترام به حریم خصوصی بیمار، تبیین اصل رازداری و در نهایت حق دسترسی به نظام کارآمد رسیدگی به شکایات بیمار از جمله مواردی است که منشور حقوق بیمار بر پایه آن تنظیم شده است. به رغم اینکه اجرای منشور بیمار در مراکز درمانی، بیمارستان‌ها و مطب‌های پزشکی الزامی است. اما به نظر می‌رسد چندان به رعایت آنها اهمیت داده نشود؛ به طوری که بیمار حتی از ساده‌ترین حقوق خویش خبر ندارد. برخی بیماران بستری شده در بیمارستان‌ها از کمترین حقوق خود از جمله اطلاع از روند درمان، محتویات پرونده پزشکی و دسترسی به‌موقع به پزشک محرومند. نابسامانی در نوبت‌دهی به بیماران، انتظارهای طولانی، ویزیت‌های همزمان چند بیمار و وقت نگذاشتن کافی برای معاینه بیمار برخی پزشکان از دیگر مواردی است که با منشور حقوق بیمار منافات دارد. بی‌توجهی به فرانشیز مصوب بیمه‌ها و دریافت هزینه‌ی اضافی جراحی در زمره مشکلاتی است که منشور یاد شده را نقض کرده و نبود یک متولی واحد در تعیین تعرفه‌های درمانی علت آن است. شواهد حاکی از این است برخی بیمارستان‌ها تا وجه نقد دریافت نکنند بیمار را پذیرش نکرده و از ارائه خدمات درمانی امتناع می‌کنند. چرا بر منشور حقوق بیمار نظارتی انجام نمی‌شود و بیماران مرجعی برای پیگیری حقوق خود ندارند؟
|
صفحه اول
